Φτάνει πια!

Παραθέτω τις σκέψεις και τον προβληματισμό του αγαπημένου μου φίλου Μάνου (στο διαδίκτυο "mast1960") αντιγράφοντας από το blog του http://wildstories-mast1960.blogspot.com:
"Με περνάτε σίγουρα για κορόιδο, ξέρετε πολύ καλά πως είστε από ανεπαρκείς έως επικίνδυνοι, αλλά κάνετε την πάπια, δεν με λογαριάζετε για τον απλούστατο λόγο ότι θεωρείτε δεδομένη την ψήφο μου.
Και ομως κανετε λαθος. Δεν θα σας ψηφισω απλουστατα διοτι δεν με εμπνεετε πια. Απέχω.
Δεν ειμαι ουτε θυμωμενος ουτε αγανακτισμένος. Ειμαι απλα μια μοναδα που σκεφτεται πως οσο λιγοτερο ασχολουμαι με εσας τοσο πιο υγειης θα ειμαι.
Εχετε κανει ενα εγκλημα που ξερω καλα πως δεν θα πληρωστε ποτε. Μου σκοτωσατε την ελπιδα ρε, και μεγαλωνω ενα γιο που ειναι 6,5 χρονων και θα επρεπε να του εμφυσησω την ελπιδα και το ηθος και τον πατριωτισμο, και και και...
Τωρα εχετε καταφερει να με κανετε να σκεφτομαι με ποιο τροπο θα τον κανω να απεμπλακει απο αυτο το μορφωμα που λεγεται ελλαδα.
Ναι δεν ειμαι περηφανος που ειμαι ελληνας, ισα ισα ντρεπομαι γιαυτο.
Εχω ζησει αρκετα χρονια ρε αλητες στο εξωτερικο, ειμαι σε θεση να ξερω τι σημαινει πατριδα, συγκροτημενο κρατος, εξουσια και πως ασκειται, αξιοπρεπεια μεταναστη, συμπεριφορα δημοσιου υπαληλλου, συμπεριφορα οπαδου στο γηπεδο, γιατρος, ελευθερος επαγγελματιας.
Καμμια σχεση ρε αλητες με αυτο που ζω στην χωρα που με γεννησε, τι διαολο δεν ξερετε η κανετε πως δεν καταλαβαινετε?
Μιλω για εσας τους βολευτες, που βολευεστε και βολευετε για να βολευτειτε, που ασελγειτε πανω σε ενα πτωμα που λεγεται πατριδα μου και δεν εχετε αιδω, στοιχειωδη αξιοπρεπεια, ευθιξια, το μονο που πολυ καλα ξερετε ειναι να μιλατε παντα με αερολογιες, θεωρωντας πως εγω ειμαι ηλιθιος και δεν μπορω να σας κρινω.
Και ομως γιελιεστε, εγω θα φυτευω δεντρα εκει που καιγονται, θα ακουω Χατζηδακη, θα κανω ανακυκλωση, θα βοηθω το ¨Γιαννη¨ που με εχει αναγκη, θα λεω καλημερα, θα χαμογελω.
Ο γιος μου λαμογια θα μεγαλωσει οπως εγω θελω, τα προτυπα του θα ειναι ο Καζαντζακης, ο Λουντεμης, ο Παππους μου που πολεμησε στη Μικρασια τοσα χρονια, το σαντουρι, θα μαθει να γελαει και να περιμενει τα καλιτερα ΟΧΙ απο εσας αλλα απο εκεινους που αγαπαει και τον αγαπουν.
Γιατι εσεις δεν αγαπατε τιποτα, το αντιθετο μισειτε, γιαυτο η σπορα σας ειναι ο Διχασμος, η κατηγοριοποιηση των πολιτων, η ισοπεδωση της ανθρωπινης αξιοπρεπειας.
Θα σταματησω να σας δινω αυτα που σας ειναι απαραιτητα να επιβιωνετε θελω να μην υπαρχετε στη ζωη μου διοτι μου κανετε κακο. Ντροπη σας.
Και ολα αυτα στο ονομα της Δημοκρατιας, που εχετε κανει σαν τα μουτρα σας, απευθυνομενοι στο κοπαδι σας, που αποτελειται απο ανεγκεφαλους βλακες μη σκεπτομενους.
Θα σας νικησω, ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ελευθερα και το μονο που περιμενω ειναι να σας δω να σας σκοτωνει το παιδι που εσεις αναθρεψατε".

Σαν το τζιτζίκι

«Σαν το τζιτζίκι»

Στίχοι και μουσική: María Elena Walsh
Μετάφραση από τα Ισπανικά: Μαύρος Γάτος


Με προδώσαν, με σκοτώσαν, με πετάξαν στο γκρεμό
κι όμως κοίτα με, ξανά, στα πόδια μου πατάω
και δοξάζω την κατάρα και το χέρι του φονιά
πού’μαι πάλι εδώ στο φως, και τραγουδάω

Τραγούδι του Ήλιου, σαν το τζιτζίκι
που ήταν χρόνια στη γη θαμμένο
έχω κι εγώ επιζήσει
σε πόλεμο στημένο


Και ξανά θα με σκοτώσουν, και ξανά θ’ αναστηθώ,
έμαθα να πολεμώ, για να νικήσω
και δοξάζω το σκοτάδι, και το μαύρο ριζικό
που στα πόδια μου πατώ, να τραγουδήσω


Τραγούδι του Ήλιου, σαν το τζιτζίκι
που ήταν χρόνια στη γη θαμμένο
έχω κι εγώ επιζήσει
σε πόλεμο χαμένο



Και ξανά θα σε σκοτώσουν, και τον Ήλιο θα ξεχάσεις
πόσες νύχτες θα περάσεις πικραμένο
και την ώρα της οδύνης, και της μαύρης συμφοράς
κάποιο χέρι θα σε σώσει αγαπημένο

Τραγούδα του Ήλιου, σαν το τζιτζίκι
που ήταν χρόνια στη γη θαμμένο
θά’χεις κι εσύ επιζήσει
σε πόλεμο χαμένο

"Αλίμονο σε όποιον δεν προνόησε να κρύψει μικρούς ήλιους ή φεγγάρια πανσέληνα.
Οι δαγκωματιές των ανθρώπων που μπαίνουν τόσο ξεδιάντροπα στων άλλων τις ζωές, προχωρούν στο σώμα, φτάνουν μέχρι τα παγωμένα ημερονύχτια της μοναξιάς.
Μη μένεις αδρανής.
Αν πιστεύεις στη μοναδικότητα κάθε ανθρώπου, μη μένεις αδρανής.
Άναψε ένα φεγγάρι και ξεγέλασέ τους.
Κρύψου πίσω από τον ήλιο και θάμπωσε την περιέργειά τους.
Και να θυμάσαι τούτο: η άρνηση είναι πάντα πιο εύκολη απ' την αποδοχή.
Είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη η εξιχνίαση της ψυχής του Αγαπημένου.
Του οποιουδήποτε Αγαπημένου..."

Εισιτήριο στην τσέπη σου...

Je voudrais être le toucher au bout de tes doigts
Afin qu’'il y ait un peu de moi en tout ce que tu touches
La voix des amis disparus, qui dans la nuit
chantent des chansons vieilles et chéries

Je voudrais être un billet dans ta poche
Chaque fois que tes pensées volent à moi
Je voudrais être un billet dans ta poche
Chaque fois que tes pensées volent à moi*

Je voudrais être l'’ombre au coin de tes paupières
Ton seul mot dans ton délire
La première bouffée de ta cigarette
Et la dernière petite gorgée de ta boisson

Je voudrais être un billet dans ta poche
Chaque fois que tes pensées volent à moi
Je voudrais être un billet dans ta poche
Chaque fois que tes pensées volent à moi

Je voudrais être un éclair qui s’'affaiblit dans tes yeux
La ligne de la fortune sur ta paume
Une fièvre cachée dans ton sang
Afin d’'éveiller les feux de ton corps

Je voudrais être un billet dans ta poche
Chaque fois que tes pensées volent à moi
Je voudrais être un billet dans ta poche
Chaque fois que tes pensées volent à moi

...μαζί θέλω να φύγω
μαζί σας να φύγω
μ' εσάς όλους

...όπου πηγαίνετε
μαζί σας κι εγώ
...μαζί σας στους κινδύνους σας κι εγώ, μπροστά, εκεί
και τους αγέρηδες τους δυνατούς μαζί σας να τους νιώσω
τι κι αν ρυτίδες σας γεμίσανε

...τις κοσμικότητες, τα περιττά ν' αφήσω πίσω μου
την όποια ηθική μου να την παρατήσω πάλι
και κει στο μεσοπέλαγο να αισθανθώ μιαν άλλη μου διάσταση
να πιω τις νότιες θάλασσες μαζί σας
και νέα πρωτόγονα ένστικτα στην ψυχή μου να φωλιάσουν
πνεύματα επαναστατικά να κάψουν τα μυαλά μου
μαζί σας θέλω να φύγω

μαζί σας να φύγω
...να τα πετάξω όλα
τα ρούχα μου και την ηθική
τους φόβους μου
τις ενοχές
τη μέτρια ζωούλα μου
αυτή τη μίζερη, την κανονική, την πρέπουσα περσόνα που μου δώσανε για ζωή
όλα να τα πετάξω
στη θάλασσα

στη θάλασσα

στη θάλασσα
στα πελαγίσια κύματα και στους επτά ανέμους
να πετάξω τη χτεσινή ζωή μου...

Λαγνεία

Λαγνεία: Λέξη έντονη για την υγρασία του λ, τη γήινη δύναμη του γ και τη άοκνη προσπάθεια του ν γιά συνύπαρξη με το γ.
H λαγνεία συντροφεύει πολλές απο τις εκδηλώσεις της καθημερινότητας και τους προσδίδει αυτή την υγρασία που είναι ευεργετική για τη γήινη υπόσταση μας όσο και οι βροχές. Tην πνευματική και σωματική μας ευφορία αφυπνίζει η εμμονή στο βλέμμα, όταν αντικρύζουμε κάτι η κάποιον που μας συγκινεί χωρίς απαραίτητα να ξέρουμε γιατί. Eμπιστεύομαι το λάγνο βλέμμα που υποσυνείδητα αλλά και ακούραστα αναζητά αυτή τη συγκίνηση. Eμπιστεύομαι το λάγνο σώμα το οποίο υποσυνείδητα -και ενίοτε συνειδητά -αλλά και πάντα ακούραστα αναζητά αυτή τη συγκίνηση. Aντιπαρέρχομαι την υποκρισία στον αρνητικό χαρακτηρισμό με τον οποίον σπεύδουν ορισμένοι να χαρακτηρίσουν τη λάγνα συμπεριφορά.
Eπιλέγω την απόλυτη παράδοση στη σαγήνη των λέξεων, των αισθήσεων, των ανθρώπων, του αναπάντεχου εξωτισμού σε κάθε τι απροσδόκητο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας, αρκεί να το δούμε και δεν χρειάζεται απαραίτητα να ορίζεται ως τέτοιο. Aναζητώ την απόλαυση, την ευεργετική και εύφορη λειτουργία της λαγνείας και διεκδικώ την απεμπλοκή της απο ότι την κακοχαρακτηρίζει για να μετριάσει τη δύναμη της. H λαγνεία ως λατρευτική εμμονή λοιπόν, για την υγρασία του λ και τη δική μας, τη γήινη δύναμη του γ και τη δικη μας γήινη υπόσταση και τη άοκνη προσπάθεια του ν γιά συνύπαρξη με το γ και τη δική μας άοκνη προσπάθεια γενικα για να... Πρόταση αποδοχής του λάγνου στον εαυτό μας ως ευεργετικό χαρακτηριστικό. Kαι ένα τέλος άσχετο, πλην όμως σχετικό... καθώς συχνά ονειρεύομαι λέξεις με σημασία η και χωρίς.
Xθες λοιπόν ονειρεύτηκα ένα τοπίο αστικό με χρώμα άφθονο, γιατί Λ υπάρχει σε αφθονία στη λέξη yellow και βέβαια υπάρχει και γ εάν όμως υπήρχε και ν... Hταν ένα όμορφο μέρος ίσως τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί επιτρέφω σε αυτό.

Τρέλλα ή έρωτας???

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: "Τι είναι το κρυφτό;" Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει. Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. ....1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό. Ένιωσε τον 'ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...