Λες πως τα νιάτα είν' αστραπή που δεν ακούει
η ομορφιά τυφλή βροντή, νωπό σημάδι
και η φροντίδα μια ντροπή που υπακούει
η αγάπη πάει με κουπιά, πως να προλάβει.
Είπα ο χρόνος κι η αλήθεια είναι ταίρι
μα σακατεύτηκα για ένα σου φιλί
ο σκουπιδιάρης ο καημός κάτι θα φέρει
όμως να ξέρεις πως σ' αγάπησα πολύ.
Λες πως θ' αλλάξει ο καιρός, θ' ανάψουν άστρα
θα 'χει πανσέληνο, θα λάμπει το φεγγάρι
δες δύο χέρια από πηλό ρίχνουνε κάστρα
έστηνε δόκανο η ζωή και όποιον πάρει!
