Αν διψάσεις εγώ θα γίνω το νερό (...)
Αν κρυώνεις εγώ θα σου γίνω το ένδυμα (...)
Αν πεινάσεις εγώ θά 'μαι το ψωμί.
(Δ. Π. Παπαδίτσας "Νυχτερινά")
Έχεις μια σπάνια χάρη προσφοράς. 'Ερχεσαι προς εμένα πάντα φως και δώρημα φωτός. Έχεις μια σπάνια χάρη προσφοράς, ακόμα κι από μακριά, όταν με κεινη τη φωνή σου λίγο ραγισμένη, απόλυτα πειστική με βγάζεις απ' τα τείχη μου, με σπρώχνεις να δοκιμάζω τα όριά μου. Μοιάζεις με κόκκινο πλατανόφυλλο σ' ένα ποτάμι ορμητικό και γω που κυνηγώ το όνειρο μόνο κοντά σου τρέχω να σε φτάσω ανάμεσα τα σπαρμένα βράχια της ζωής μου.
Τις νύχτες μια θέρμη με κυκλώνει, ένας ψίθυρος μ' ακολουθεί που φτάνει απ' της νοσταλγίας τα λιβάδια. Κι απο τότε τίποτα δεν είναι το ίδιο μέσα μου και γύρω...
