Τρίτη 29 Μαρτίου 2011
"Δορκάδα τρέχει η αγάπη μου στα όρη των αρωμάτων"
Η νύχτα φώτιζε τη νύχτα. Δίχως άλλη πίκρα, δίχως άλλη σιωπή, παρά μόνο με των άστρων τη μαρμαρυγή.
Η ώρα - πρόκληση να μιλήσω για όσα χαράζουν την ψυχή και ψάχνω τη γλώσσα που τους πρέπει. Όχι για τον άνεμο - πόθο που κόβει την ανάσα με την έντασή του, τον Έρωτα, το "γλυκύπικρον αμάχανον όρπετον"*. Ούτε για την ηδονική περιπλάνηση στο ξυπνημενο σώμα που κάνει τους πόρους του ν' ανθίζουν. Ούτε, ακόμα, για το βαθύ αναστεναγμό που σβήνει λυγμώδης.
Μιλώ για κείνη τη μεταστοιχείωση του πάθους σε τρυφερότητα, το φύσημα δροσιάς που πνέει για να γαληνέψει τη φουρτούνα, καθώς οι κάθιδρες παλάμες αλλάζουν το σφίξιμο σε χάδι. Χείλη στα χείλη ακινητούν σαν δίδυμοι δρομείς που έφτασαν στο τέλος και αναγνωρίζονται και ανταλλάσσουν τη στοργή τους, αφού ξόδεψαν και ξοδεύτηκαν στο δρόμο μοιράζοντας στα δύο το όνειρο και την πραγματικότητα.
Μιλώ για την αγάπη...
* Σαπφώ "γλυκύπικρο ακαταμάχητο σαν ερπετό"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)