Η σιωπή...

(Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας)

Η σιωπή πολλά θα σου πει, αχ, ένα σωρό
Ετοιμάσου και πες στην καρδιά σου να φτιάχνει καιρό
Θα κλάψεις στην αρχή
μα θα βγεις μετά εξοχή
Η σιωπή είναι δρόμος παλιός
Δε φεύγεις αλλιώς.

Μετά από μήνες γυρνάς ξανά
Παλιές σειρήνες ηχούν φτηνά
Η σιωπή του λόγου η ντροπή
γι' αλήθεια πεινά.

Ο δρόμος είναι μυστικός που βγάζει στην αγάπη
Πέφτει απότομα βράδυ σκοτάδι νωπό
Ο δρόμος είναι μυστικός, πολλά απ' τα λόγια απάτη
θες να πεις, σ' έχω ανάγκη και λες σ'αγαπώ.

Η σιωπή πολλά θα σου πει που εγώ δεν μπορώ
Αγκαλιά της εκεί, στα σκαλιά της Απρίλη καιρό
Σου σκάβει τη ματιά
για να γίνει η σπίθα φωτιά
Η σιωπή είναι λόγος παλιός
Δε νιώθεις αλλιώς.

Άφησέ με νά ρθω μαζί σου...

   Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα. Άφησε με να έρθω μαζί σου λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου, ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο, τόσο αδιάφορη κι άυλη τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του. Άφησε με να έρθω μαζί σου.....

   Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν, κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου, κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα, μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, (δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου). Άφησε με να έρθω μαζί σου. Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησε με να έρθω μαζί σου...

                                                    (Απόσπασμα απο τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου)

Lydia Koniordou "Moonlight Sonata" a poem by Yiannis Ritsos