Είπα...
να καταλύσω τα δεσμά,
εκείνα, του μεγάλου έρωτα
να κόψω αδάκρυτη τις γέφυρες
που ακροβατεί το όνειρο
του στοχασμού να φράξω τα περάσματα,
που αμαρτωλός στο έπακρον
ενδίδει αμετανόητος,
γκρεμίζοντας τα χάρτινα μου τείχη.
Είπα...
τη ματωμένη θύμηση να περιχαρακώσω,
που μαστιγώνει την ουσία της καρδιάς μου.
Είπα...
είπα τόσα πολλά,
που ακόμα με σαρκάζει ο εαυτός μου,
γι' αυτό το εύθραυστο περίβλημα,
γι' αυτή την άρριζη υπόσταση,
που επικυρώνει αμετάκλητα,
πόσο Καυκάσιος δεσμώτης παραμένω.
