Τα δάκρυα, πάθος κι επίγνωση

Άγαλμα ζωντανό με σιωπηλές
δονήσεις, στίγμα μικρής διάρκειας
στων παθών την περιδίνηση.
Της νύχτας τ' αστέρι πάντα
συνηγορεί στις πλάνες, στα θάμπη,
στη συγκατάβαση ενός παραδείσου
αμφίβολου.
Ψηλή φωτιά του πόθου
απροσπέλαστη, στα μάτια ξεψυχά,
που τυφλά κατοικημένα από νέφη
λιώνουν σ' αιφνίδια βροχή
σαν κραυγή από ουρανό
θρηνώδη.
Χαράζει η σπλαχνική ροή
ζεστά αυλάκια, χαρτογραφεί στων παρειών
την παρακμή, το όραμα, που στοίχειωσε 
μένοντας όραμα.
Απ' των δακρύων τη νεφέλη
η επίγνωση βαθιά ανιστορεί
πως είμαστε σκιές, τελείες παρελθόντος
στο μάταιο του τεθλασμένου 
χρόνου.
                                 (Π.Τζ.)