Στις γυναίκες όλων των καιρών
Πολύαλγες γυναίκες
πώς πνίγετε τις μύχιες φωνές - κραυγές
εκείνες που λιμνάζουν προαιώνια στην πίκρα
του αδοκίμαστου
έτοιμες ν' αφαιρέσετε τη γνωριμία
του άφθαστου στο πάμφλογο
του ονείρου.
Ω των φρυγμένων πόθων αναστολές
μια στέρνα μικρή βουρκωμένη στα έγκατα.
Γυναίκες απαραμύθητες.
της Μοίρας ο μαγνητισμός μια σύμβαση
κι η πλησμονή των αισθημάτων - ρεύμα
υπόγειο, βουερό στις φλέβες - να μένει
ακατάληπτη
σαν δώρημα χιλιάκριβο, παρά σαν άκαμπτο
"πρέπει", αιχμηρό.
Ω της αβύσσου θλίψη έγκρυπτη
στην κυκλική σιωπή σας, ω ερημόκαρπες
μορφές στα κράσπεδα του κόσμου, κρυσταλλωμένα
αστέρια σ' άστοργους ουρανούς.
Τριστάλαινες γυναίκες
στο πάθος το λυσίκομο του Έρωτα
ενδοτικές
με τα βαθύφυλλα αινίγματα των αγγιγμάτων
ν' ανάβετε του θαύματος τη σπίθα
σφίγγοντας μες στον κόρφο σας όλες τις Ευκτικές
των γαλανών ευχών που μένουν
ανεπίδοτες. Γιατί, διαβατική
η Αγάπη
μόνο το ίχνος της ολόγλυφη
αγωνία στο πρόσωπο … κι ο άλλος,
ο πολυφίλητος,
μαρμαρυγή ολιγόζωη. Και σεις να ψάχνετε,
να ψάχνετε την άγια ανταπόκριση πλούσιες
από λύπη, γιατί πολύ αγαπήσατε
στο θρόισμα του λευκού, στο χείμαρρο
του γαλάζιου παράφορα, παράτολμα,
ολοκληρωτικά και πάντα
αμετανόητα.
Ω λόχμες του γλυκασμού
Γυναίκες
πώς αναλώνεστε από προσμονή σε προσμονή
καρτερικές
στου εγκρεμού το βράχο.
Πώς ξημερώνεστε ίσκιοι
σε σκοτεινές αυγές διψώντας
λέξεις ζείδωρες
τόσα διάπυρα ικεσίας βλέμματα
κάθε που πολιορκείτε της αφωνίας
την παγωνιά ν' ανθήσει
να μιλήσει.
Πόση ερημία
στην κλίνη της φιλότητας.
Γυναίκες απόλυτα τρωτές
στων ανθρωπείων τη θάλασσα
πώς σπεύδετε να δικαιολογήσετε όλα
τ' αδικαιολόγητα και την ασχήμια, την ένδον
φτώχια, το "τίποτα" στην κίβδηλη
συντροφικότητα
να το μεταμφιέσετε σε κάτι άλλο - ξόρκι
και φυλακτό η Αγάπη - που να πονά
λιγότερο, εσάς μέμφομαι
μαζί με μένα και για σας μέλπω
τον έλεγο
της αθλοφόρου
απαντοχής ω τλήμονες
γυναίκες.
