Ζούμε με μιαν απίστευτη ελπίδα.
Αυτό είναι άθλος, υπέρβαση και νίκη.
Ας μη ζητάμε θαύματα.
Ψήγματα δυσεύρετα η χαρά
που για να τα ανακαλύψουμε
σκάβουμε μέσα μας όλο και πιο βαθιά
μετακινώντας
πέτρες ασήκωτες.
Ζούμε με μιαν απίστευτη ελπίδα
δεκτικοί κι ολάνοιχτοι
στο κάλεσμα της ζωής.
Με την πλησμονή της επιθυμίας
στο φθαρτό σώμα,
με τον έρωτα του αιώνιου
στην αθάνατη ψυχή.
Ζούμε αυτό το λίγο του κόσμου,
πού 'ναι ταυτόχρονα
και πολύ,
όταν το πιστεύουμε ατέλειωτο
απλώνοντάς το πάλι με την ελπίδα
σε ασύλητες διάρκειες.
Ζούμε, παρά τις βεβαιωμένες απώλειες,
με μιαν απίστευτη ελπίδα,
μια θεόθεν απαντοχή.
Όταν βαρύνουν οι μέρες από πόνο
κι ο καημός καρπίσει νοσταλγία αβάσταχτη,
διατρέχουμε αλλόφρονες τις αποστάσεις,
ξεθεμελιώνοντας εμπόδια,
ποδοπατώντας αναστολές
και σιδηροδέσμια "πρέπει",
για ένα δάκρυ συνύπαρξης,
για μια ελάχιστη μετοικεσία
στο εκεί,
του ολιγόπνοου ονείρου
που, ωστόσο,
αρνείται πεισματικά
να διαλυθεί
πεθαίνοντας.
(Π.Τζ.)
