"ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ" (5)

V

Διαλυμένο απόγευμα στο τελευταίο
φως. Οι λεύκες οι ψηλές να τρέμουν
και η καρδιά μου.
Κρύος Αρχάγγελος στο σώμα
κι οι αμμουδιές του ξημερώματος τίποτα
πια δεν καθρεφτίζουν.

Σωπαίνω,
για να υφάνω αντιστάσεις, καθώς όλα
ορυμαγδός και φωνασκία μες στο ανίερο
μεθύσι της υπερβολής.

Σωπαίνω,
όταν η μέρα μαζεύει τις εικόνες της
κι η νύχτα κατεβαίνει, σκηνογραφεί το άπειρο
πάνω απ' την αγωνία μου που θάλλει
για το εδώ και το επέκεινα
της σκοτεινής μου ρίζας.

Η σιωπή
ανάταση κυπαρισσένια
εντός μου, που αρχίζει απ' το κουκούλι 
και τελειώνει στα φτερά.

Η σιωπή
ένας πλήρης κόσμος σε πύκνωση
μια αυτοεξορία, όμως ζωή
ακαταπαύστως
η πιο αυθεντική, η πιο ανεμπόδιστη
έτσι καθώς σκύβω ν' αφουγκραστώ
τον εαυτό μου.


(Π. Τζ.)

"ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ" (4)

IV

Καράβι του χαμού

κόβω τις άγκυρες, όταν επιθυμία 

ρήγισσα φυσά των αβύσσων τους ανέμους

στ' ανήμπορα πανιά, κι εκείνα

ριγούν από μέθη τρίσβαθη

για το εκεί

το μυθικό εκεί, του οίστρου,

της οδύνης και της ανατροπής,

ούτε τοπίο χρυσαφιού σαν αγκαλιά

ανοικτή ούτε μυχός ευλίμενος, παρά

πέλαγος μελανό κι ωκεανός 

της καταιγίδας.