Φτερό από πουλί καλλικέλαδο, η στιγμή, χάθηκε στον άνεμο, πέταλο ρόδου που οι νύκτιες αύρες το αποπλάνησαν. Κι άρχισα, πάλι να παιδεύω το χαρτί, να σχεδιάζω κύκλους μικρής ζωής, οριζόντιες του ονείρου και κάθετες, πορφυρές διαδρομές του έρωτα και του πάθους.
Θαρθείς... ψιθύριζε με προσδοκία η μύχια φωνή.
Θαρθείς... αγωνιούσε η αφή.
Ναρθείς... υπερθεμάτιζε ανυπόμονα σε προσταγή το στόμα με τη γραμμή των χειλιών ανοικτή στο φιλί. Και συ, είσαι πάντα εκεί στους ίσκιους και στα χαμόγελα της ψυχής και του σώματος. Είσαι, εκεί, πάντα εκεί, σύννεφο σε ρόδινη έξαψη, ουρανός σε αιθρία που σκέπει τις μέρες της οδύνης αναμορφώνοντας το σύμπαν μου. Είσαι από πάντα εκεί, μια αίσθηση ακούραστη που κουβαλά χρόνια και χρόνια την πάμφωτη αλήθεια της. Εκείνη, της στιγμής που ποτέ δεν έχει μέλλον, παρά μόνο παρόν και ραδινή διάρκεια όση εμείς απλώνοντάς την της χαρίζουμε. Διάρκεια που γίνεται αμέσως μνήμη - φως, μνήμη - ζωή και μνήμη - απαντοχή.
Η στιγμή, η φευγαλέα, η μόνη ζώσα μέσα στις ώρες μας, τις ημιθανείς, η στιγμή που σαν χνούδι και σαν αύρα ανεπαίσθητη σ' εκείνο το ολίγιστο γίνεται κόσμος πλήρης, τελειωμένος, χρόνος σε πύκνωση, γίνεται χθες και σήμερα και αύριο ανθηρό κάτω από της παλάμης σου το στέγαστρο.
