Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Multum, non multa

Multum, non multa - "πολύ όχι πολλά", έλεγε ο Πλίνιος ο Νεώτερος, ένας Ρωμαίος ζωηρός και επιπόλαιος, που είχε μανία να γράφει επιστολές, αλλά που επίσης, ήταν και σοφός.
Και ο Ελύτης το επαναλάμβανε, μέχρι που άσπρισαν τα μαλλιά του, όπως εκείνων που πιστεύουν στο happy end. Τα έχεις όλα μόνον εάν ζητήσεις ό,τι πρόλαβες να δεις στη διάρκεια μιας αστραπής. (Και η "αστραπή" θα μένει πάντα μια υπέροχη μεταφορά: Το ηλεκτρικό της ρεύμα μεταφέρει την έμπνευση, το όραμα, την ξαφνική γνώση, τη σύντομη αλλά βαθιά εμπειρία.)
"Μα τι ήταν; Το βλέπω σήμερα: ήταν η απομόνωση της αίσθησης και η αυταξία της μέσα σε μιαν ισόβια στιγμή, το τέλειο, που δεν αξιωνόμαστε, παρεχτός σε μιαν αστραπή, στην ελάχιστη διάρκεια που του χρειάζεται για ν' ακυρώσει την καθημερινή αθλιότητα".
Να 'σαι ελαφρύς σαν το πουλί όχι σαν το φτερό. Να 'σαι έξυπνος σαν το πέταγμα όχι σαν το πουλί. Να 'σαι γρήγορος σαν το όνειρο όχι σαν το πέταγμα.
Να 'σαι ελαφρύς και πρωτότυπος, με τη σκέψη σου σαν την τέταρτη απ' τις Χάριτες που δεν υπήρξε πριν γράψω αυτήν εδώ τη φράση.

Να 'σαι ελαφρύς όπως το μή μαργαριτάρι και το μη σίδερο.

Απ' όσα βιάζεται να καταπιεί το μάτι, να χωνεύεις μόνον το φως εκείνο που ξέρει να κλαίει αθόρυβα.

Ακούω αυτή τη σιγαλιά, κι ακούω το φύλλο που πεθαίνει, ακούω του εντόμου τη βοή. Κι ακόμα ακούω την άνοιξη βαθιά στη γης να υφαίνει ανθούς για τη ζωή...

Τι νόημα έχει να τρως ελάφι σκοτωμένο με τη χάση του φεγγαριού, ψημένο σε σχάρα από ξύλα ροδιάς, σβησμένο με κρασί από ιδρώτα, γαρνιρισμένο με δαμάσκηνα και αμύγδαλα που τα πότισε μια κι έξω η τύχη!!!

Νόημα έχει να σταθείς ανάμεσα στα πράγματα με το Αληθινό τους Όνομα, να γίνεις εκείνος που τα συνδέει με το ονειρικό του κύκλωμα, με την ψυχή του on line.

Να 'σαι ελαφρύς σαν το ποίημα όχι σαν το βιβλίο.

Πες στη φλόγα του κεριού:
- ΦΛΟΓΑ, σε ΣΒΗΝΩ... Θα βρω για παρέα ένα άλλο ΦΩΣ που το ΒΛΕΜΜΑ του θα ΞΕΡΕΙ θα ΞΕΡΕΙ να με ΒΛΕΠΕΙ.