Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
Ο άνεμος στο νησί - Πάμπλο Νερούντα
Ο άνεμος είναι άλογο
άκου το πώς τρέχει
στη θάλασσα, στον ουρανό.
Θέλει να με πάρει, άκου
πώς περιτρέχει όλη τη γη
για να με πάρει μακριά.
Κρύψε με στην αγκαλιά σου
γι' αυτή τη νύχτα μόνο,
που η βροχή θρυμματίζει
πάνω στη θάλασσα και στη στεριά
τα αμέτρητα στόματά της.
Άκου πώς ο άνεμος
με καλεί καλπάζοντας
για να με πάρει μακριά.
Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,
με τα χείλη σου στα χείλη μου,
δεμένα τα κορμιά μας
στον έρωτα που μας καίει,
άσε τον άνεμο να φύγει
χωρίς να με πάρει μαζί του.
Άσε τον άνεμο να φύγει
αφροστεφανωμένος,
να με καλεί και να με ψάχνει
καλπάζοντας μες στο σκοτάδι,
κι εγώ, βυθισμένος
στα μεγάλα σου μάτια,
γι' αυτή τη νύχτα μόνο
να ξαποσταίνω αγάπη μου.
άκου το πώς τρέχει
στη θάλασσα, στον ουρανό.
Θέλει να με πάρει, άκου
πώς περιτρέχει όλη τη γη
για να με πάρει μακριά.
Κρύψε με στην αγκαλιά σου
γι' αυτή τη νύχτα μόνο,
που η βροχή θρυμματίζει
πάνω στη θάλασσα και στη στεριά
τα αμέτρητα στόματά της.
Άκου πώς ο άνεμος
με καλεί καλπάζοντας
για να με πάρει μακριά.
Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,
με τα χείλη σου στα χείλη μου,
δεμένα τα κορμιά μας
στον έρωτα που μας καίει,
άσε τον άνεμο να φύγει
χωρίς να με πάρει μαζί του.
Άσε τον άνεμο να φύγει
αφροστεφανωμένος,
να με καλεί και να με ψάχνει
καλπάζοντας μες στο σκοτάδι,
κι εγώ, βυθισμένος
στα μεγάλα σου μάτια,
γι' αυτή τη νύχτα μόνο
να ξαποσταίνω αγάπη μου.
Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011
“Σώστε με” - Λεονάρντο Ντα Βίντσι
Σώστε με, είναι θαυμαστή αναγκαιότητα.
Σώστε με από τους αγύρτες και τους πομπώδεις τελάληδες.
Σώστε με από τις φατρίες των υποκριτών.
Σώστε με από τις ανθρώπινες τρέλες που αυξάνονται.
Σώστε με από την οργή του λυσσασμένου σκύλου.
Σώστε με από τις διχαλωτές γλώσσες του φθόνου και των κακεντρεχών.
Σώστε με από την πολιορκία της συκοφαντίας και της αγνωμοσύνης.
Σώστε με από τη βαριά δημόσια ατιμία.
Σώστε με από τη βρόμικη φήμη.
Σώστε με από τους κουτσομπόληδες.
Σώστε με από τα ψεύτικα επιχειρήματα.
Σώστε με από τους γλοιώδεις.
Σώστε με από τους παράφρονες κι από τους απατεώνες.
Σώστε με από τη σκουριά της άγνοιας και από τις ματαιόδοξες και ανόητες επιθυμίες.
Σώστε με από την αχαλίνωτη υπεροψία των αλαζόνων.
Σώστε με από τους φιλόδοξους τυράννους.
Σώστε με από τους φιλόδοξους που δεν αντιλαμβάνονται την ομορφιά του κόσμου.
Σώστε με από αυτούς που δεν υπερασπίζονται την ελευθερία, το σημαντικότερο δώρο της φύσης.
Σώστε με από αυτούς που αρνιούνται τη λογική των πραγμάτων.
Σώστε με από αυτούς που πουλάνε τον Παράδεισο.
Σώστε με από αυτούς που τους γέννησαν χωρίς αγάπη.
Σώστε με από τους φιλάργυρους μοναχούς.
Σώστε με από τους εχθρικούς γιους.
Σώστε με από τους αναξιόπιστους μαθητές.
Σώστε με από τους άξεστους και τους χοντροκομμένους.
Σώστε με από τα καπρίτσια της μόδας.
Σώστε με από την παρακμή της τέχνης που γίνεται απομίμηση.
Σώστε με από τους ζωγράφους που δεν είναι οικουμενικοί.
Σώστε με από τη ζωγραφική που προκαλεί χασμουρητά.
Σώστε με από τους ψεύτικους ερμηνευτές της φύσης.
Σώστε με από τις χαρτορίχτρες και τους χρυσοθήρες.
Σώστε με από την ανυπομονησία, μητέρα της βλακείας.
Σώστε με από τον κίνδυνο του αφανισμού.
Σώστε με από τη δυσαρμονία των στοιχείων που διαλύει και καταστρέφει.
Σώστε με από τα δόλια όπλα των προδοτών και των δολοφόνων.
Σώστε με από τη διχόνοια και τις διαμάχες, την πιο κτηνώδη τρέλα.
* * *
Σώστε με μέ επίμονη αυστηρότητα.
Σώστε με μέ προκαθορισμένη αυστηρότητα.
Σώστε με μέ την υπεροχή της αλήθειας.
Σώστε με μέ τη δικαιοσύνη που απαιτεί νοημοσύνη και βούληση.
Σώστε με μέ την εμπειρία και τη λογική.
Σώστε με μέ τις άπειρες εξηγήσεις της φύσης που δεν υπήρξαν ποτέ εμπειρία.
Σώστε με μέ τη γνώση, κόρη της εμπειρίας.
Σώστε με μέ το μάτι των ονείρων.
Σώστε με μέ τους γρίφους της ευτυχίας.
Σώστε με μέ τους απλούς ανθρώπους.
Σώστε με μέ τις αρμονίες των αριθμών, των αναλογιών, των ήχων, των χρόνων, των τόπων.
Σώστε με μέ τη ζωγραφική που είναι επινόηση, επιστήμη και φιλοσοφία.
Σώστε με μ’ εκείνη την τέχνη που προωθεί όλα τα ανθρώπινα έργα.
Σώστε με μέ τη ζωγραφική που ανάβει την αγάπη.
Σώστε με μέ την πόλη που γίνεται ομορφιά.
Σώστε με μέ τις γέφυρες σωτηρίας.
Σώστε με μέ τις γέφυρες στην καρδιά.
Σώστε με μέ την αρμονία.
Σώστε με μέ την ισχύ, αρετή πνευματική, δύναμη αόρατη.
Σώστε με μέ τη δύναμη της φαντασίας.
Σώστε με μέ την απεικόνιση πέρα από το ορατό.
Σώστε με μέ τις σκέψεις που στρέφονται στην ελπίδα.
Σώστε με μέ για να συνεννοηθούν και ν’ αγκαλιαστούν μεταξύ τους οι άνθρωποι των πιο μακρινών χωρών.
Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011
Τη γλώσσα μού δωσαν ελληνική (Οδυσσέας Ελύτης)
Τη γλωσσα μού δωσαν ελληνική·
το σπιτι φτωχικο στις αμμουδιες του Ομηρου.
Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου στις αμμουδιες του Ομηρου.
Εκει σπαροι και περκες
ανεμοδαρτα ρηματα
ρευματα πρασινα μες τα γαλαζια
οσα ειδα στα σπλαχνα μου ν' αναβουνε
σφουγγαρια, μεδουσες
με τα πρωτα λογια των Σειρηνων
οστρακα ροδινα με τα πρωτα μαυρα ριγη.
Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου με τα πρωτα μαυρα ριγη.
Εκει ρόδια, κυδωνια
θεοι μελαχρινοι, θειοι και εξάδελφοι
το λαδι αδειαζοντας μες στα πελωρια κιουπια·
και πνοες απο τη ρεματια ευωδιαζοντας
λυγαρια και σχινο
σπαρτο και πιπεροριζα
με τα πρωτα πιπισματα των σπινων,
ψαλμωδιες γλυκες με τα πρωτα-πρωτα Δοξα Σοι !
Εκει δαφνες και βαγια
θυμιατο και λιβανισμα
τις πάλες ευλογωντας και τα καριοφιλια.
Στο χωμα το στρωμενο με τ' αμπελομαντιλα
κνισες, τσουγκρισματα
και Χριστος Ανεστη
με τα πρωτα σμπαρα των Ελληνων.
Αγαπες μυστικες με τα πρωτα λογια του ΥΜΝΟΥ.
Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου, με τα πρωτα λογια του Υμνου !
Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011
Η σιωπή...
(Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας)
Η σιωπή πολλά θα σου πει, αχ, ένα σωρό
Ετοιμάσου και πες στην καρδιά σου να φτιάχνει καιρό
Θα κλάψεις στην αρχή
μα θα βγεις μετά εξοχή
Η σιωπή είναι δρόμος παλιός
Δε φεύγεις αλλιώς.
Μετά από μήνες γυρνάς ξανά
Παλιές σειρήνες ηχούν φτηνά
Η σιωπή του λόγου η ντροπή
γι' αλήθεια πεινά.
Ο δρόμος είναι μυστικός που βγάζει στην αγάπη
Πέφτει απότομα βράδυ σκοτάδι νωπό
Ο δρόμος είναι μυστικός, πολλά απ' τα λόγια απάτη
θες να πεις, σ' έχω ανάγκη και λες σ'αγαπώ.
Η σιωπή πολλά θα σου πει που εγώ δεν μπορώ
Αγκαλιά της εκεί, στα σκαλιά της Απρίλη καιρό
Σου σκάβει τη ματιά
για να γίνει η σπίθα φωτιά
Η σιωπή είναι λόγος παλιός
Δε νιώθεις αλλιώς.
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας)
Η σιωπή πολλά θα σου πει, αχ, ένα σωρό
Ετοιμάσου και πες στην καρδιά σου να φτιάχνει καιρό
Θα κλάψεις στην αρχή
μα θα βγεις μετά εξοχή
Η σιωπή είναι δρόμος παλιός
Δε φεύγεις αλλιώς.
Μετά από μήνες γυρνάς ξανά
Παλιές σειρήνες ηχούν φτηνά
Η σιωπή του λόγου η ντροπή
γι' αλήθεια πεινά.
Ο δρόμος είναι μυστικός που βγάζει στην αγάπη
Πέφτει απότομα βράδυ σκοτάδι νωπό
Ο δρόμος είναι μυστικός, πολλά απ' τα λόγια απάτη
θες να πεις, σ' έχω ανάγκη και λες σ'αγαπώ.
Η σιωπή πολλά θα σου πει που εγώ δεν μπορώ
Αγκαλιά της εκεί, στα σκαλιά της Απρίλη καιρό
Σου σκάβει τη ματιά
για να γίνει η σπίθα φωτιά
Η σιωπή είναι λόγος παλιός
Δε νιώθεις αλλιώς.
Άφησέ με νά ρθω μαζί σου...
Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, -
δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι
χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Όταν
έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις
κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα
λόγια δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα. Άφησε με να έρθω μαζί σου λίγο πιο
κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου, ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και
φαίνεται η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι άυλη τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους
να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν
υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του. Άφησε με να έρθω μαζί σου.....
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν, κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου, κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα, μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, (δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου). Άφησε με να έρθω μαζί σου. Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησε με να έρθω μαζί σου...
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν, κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου, κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα, μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, (δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου). Άφησε με να έρθω μαζί σου. Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησε με να έρθω μαζί σου...
(Απόσπασμα απο τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου)
Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011
ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ
(Χαλίλ Γκιμπράν)
ΚΑΙ τότε η Ιέρεια μίλησε πάλι και είπε:
Μίλησέ μας για το Λογικό και το Πάθος.
Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:
Μίλησέ μας για το Λογικό και το Πάθος.
Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:
Η
ψυχή σας είναι πολλες φορες πεδίο μάχης, όπου το λογικό σας και η κρίση
σας κάνουν πόλεμο ενάντια στο πάθος και την όρεξη σας.
Μακάρι να μπορουσα να γίνω ειρηνοποιός στην ψυχή σας, και να μετατρέψω τη διχόνοια και τον ανταγωνισμό των στοιχείων σας σε ενότητα και αρμονία . Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό, αν κι εσείς οι ίδιοι δε γίνετε ειρηνοποιοί, κι ακόμα, οι εραστές όλων των στοιχείων σας;
Το λογικό σας και το πάθος σας είναι το πηδάλιο και τα πανιά της θαλασσοπόρας ψυχής σας.
Αν τα πανιά σας ή το πηδάλιο σας σπάσει, το καράβι σας θα χορεύει ή θα παρασύρεται από τα κύματα, ή θα σταθεί ακίνητο στη μέση της θάλασσας.
Γιατί το λογικό, όταν κυβερνά μόνο, είναι μια δύναμη που φυλακίζει· και το πάθος, αφύλαχτο είναι μια φλόγα που καίει μέχρι την αυτοκαταστροφή.
Για τούτο αφήστε την ψυχή σας να ανυψώνει το λογικό σας μέχρι τα ύψη του πάθους, για να μπορεί να τραγουδά.
Μακάρι να μπορουσα να γίνω ειρηνοποιός στην ψυχή σας, και να μετατρέψω τη διχόνοια και τον ανταγωνισμό των στοιχείων σας σε ενότητα και αρμονία . Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό, αν κι εσείς οι ίδιοι δε γίνετε ειρηνοποιοί, κι ακόμα, οι εραστές όλων των στοιχείων σας;
Το λογικό σας και το πάθος σας είναι το πηδάλιο και τα πανιά της θαλασσοπόρας ψυχής σας.
Αν τα πανιά σας ή το πηδάλιο σας σπάσει, το καράβι σας θα χορεύει ή θα παρασύρεται από τα κύματα, ή θα σταθεί ακίνητο στη μέση της θάλασσας.
Γιατί το λογικό, όταν κυβερνά μόνο, είναι μια δύναμη που φυλακίζει· και το πάθος, αφύλαχτο είναι μια φλόγα που καίει μέχρι την αυτοκαταστροφή.
Για τούτο αφήστε την ψυχή σας να ανυψώνει το λογικό σας μέχρι τα ύψη του πάθους, για να μπορεί να τραγουδά.
Κι
αφήστε την να κατευθύνει τό πάθος σας με το λογικό, για να μπορεί τό
πάθος να ζει μέσα από την καθημερινή ανάσταση του, και σαν το φοίνικα να
ξαναγεννιέται από τις στάχτες του.
Θα 'θελα να βλέπατε την κρίση και την επιθυμία σας όπως θα βλέπατε δυο αγαπημένους φιλοξενούμενους στο σπίτι σας.
Σίγουρα δε θα τιμούσατε τον ένα καλεσμένο περισσότερο από τον άλλο γιατί αυτός που προσέχει περισσότερο τον ένα, χάνει την αγάπη και την πίστη και των δυο.
Ανάμεσα στους λόφους, όταν κάθεστε στη δροσερή σκια των ασημόφυλλων λευκών, και χαίρεστε την ειρήνη και τη γαλήνη των μακρινων αγρών και των λιβαδιών - αφήνετε τότε την καρδιά σας να πει με τη σιωπή, «Ό Θεος αναπαύεται στο λογικό.»
Κι όταν έρχεται η καταιγίδα, και οι τρομεροί άνεμοι ταράζουν το δάσος, κι ο κεραυνός κι η αστραπή φανερώνουν το μεγαλείο του ουρανού, - τότε αφήνετε την καρδιά σας να πει με δέος, «Ο Θεός κινείται με το πάθος»!
Κι αφού είστε κι εσείς μια ανάσα στη σφαίρα του Θεού, κι ένα φύλλο στο δάσος του
Θεού, κι εσείς θά πρεπε να αναπαύεστε στο λογικό και να κινείστε με το πάθος!!!
Θα 'θελα να βλέπατε την κρίση και την επιθυμία σας όπως θα βλέπατε δυο αγαπημένους φιλοξενούμενους στο σπίτι σας.
Σίγουρα δε θα τιμούσατε τον ένα καλεσμένο περισσότερο από τον άλλο γιατί αυτός που προσέχει περισσότερο τον ένα, χάνει την αγάπη και την πίστη και των δυο.
Ανάμεσα στους λόφους, όταν κάθεστε στη δροσερή σκια των ασημόφυλλων λευκών, και χαίρεστε την ειρήνη και τη γαλήνη των μακρινων αγρών και των λιβαδιών - αφήνετε τότε την καρδιά σας να πει με τη σιωπή, «Ό Θεος αναπαύεται στο λογικό.»
Κι όταν έρχεται η καταιγίδα, και οι τρομεροί άνεμοι ταράζουν το δάσος, κι ο κεραυνός κι η αστραπή φανερώνουν το μεγαλείο του ουρανού, - τότε αφήνετε την καρδιά σας να πει με δέος, «Ο Θεός κινείται με το πάθος»!
Κι αφού είστε κι εσείς μια ανάσα στη σφαίρα του Θεού, κι ένα φύλλο στο δάσος του
Θεού, κι εσείς θά πρεπε να αναπαύεστε στο λογικό και να κινείστε με το πάθος!!!
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011
I Like For You To Be Still
I like for you to be still
It is as though you are absent
And you hear me from far away
And my voice does not touch you
It seems as though your eyes had flown away
And it seems that a kiss had sealed your mouth
As all things are filled with my soul
You emerge from the things
Filled with my soul
You are like my soul
A butterfly of dream
And you are like the word: Melancholy
I like for you to be still
And you seem far away
It sounds as though you are lamenting
A butterfly cooing like a dove
And you hear me from far away
And my voice does not reach you
Let me come to be still in your silence
And let me talk to you with your silence
That is bright as a lamp
Simple, as a ring
You are like the night
With its stillness and constellations
Your silence is that of a star
As remote and candid
I like for you to be still
It is as though you are absent
Distant and full of sorrow
So you would've died
One word then, One smile is enough
And I'm happy;
Happy that it's not true
Translated by W.S. Merwin
Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις - Πάμπλο Νερούδα
Μ’ αρέσει όταν σωπαίνεις
Είσαι σαν απουσία
Σαν να μ’ ακούς από μακριά
Αλλά η φωνή μου δεν σε φθάνει
Τα μάτια σου μοιάζει να ταξιδεύουν απλανή
Καθώς τα χείλη σου ένα φιλί τα ’χει σφραγίσει
Σαν κάθε τι να ’ναι γεμάτο απ’ την ψυχή μου
Αναδύεσαι από τα πάντα
Γεμάτη με την ψυχή μου
Είσαι η ψυχή μου
Μια ονειρική πεταλούδα
Η ολοζώντανη μορφή της Μελαγχολίας
Μ’ αρέσει όταν στέκεις σιωπηλή
Μοιάζει να είσαι τόσο μακριά
Σαν να θρηνείς
Σαν πεταλούδα που ζητάει να φωλιάσει σαν περιστέρι
Και με ακούς από μακριά
Αλλά η φωνή μου δεν σε φθάνει
Πάρε με κοντά σου να έρθω να κουρνιάσω στη γαλήνη σου
Και άσε με να σου μιλήσω με τη σιωπή σου
Που λάμπει σαν ήλιος
Που είναι απλή σαν βέρα
Είσαι σαν την αταραξία της νύχτας
Δοσμένη στους αστερισμούς
Και η σιωπή σου μοιάζει τόσο με των αστεριών
Τόσο απόμακρη και τόσο λαμπερή
Μ’ αρέσει όταν στέκεις απόμακρη και σιωπηλή σαν μαρμαρωμένη
Είναι σαν να έχεις χαθεί στη θλίψη
Σαν να έχεις πεθάνει
Μια λέξη τότε, Ένα σου χαμόγελο είναι αρκετό
Να με κάνει ευτυχισμένο
Ευτυχισμένο που είσαι πάλι κοντά μου
Είσαι σαν απουσία
Σαν να μ’ ακούς από μακριά
Αλλά η φωνή μου δεν σε φθάνει
Τα μάτια σου μοιάζει να ταξιδεύουν απλανή
Καθώς τα χείλη σου ένα φιλί τα ’χει σφραγίσει
Σαν κάθε τι να ’ναι γεμάτο απ’ την ψυχή μου
Αναδύεσαι από τα πάντα
Γεμάτη με την ψυχή μου
Είσαι η ψυχή μου
Μια ονειρική πεταλούδα
Η ολοζώντανη μορφή της Μελαγχολίας
Μ’ αρέσει όταν στέκεις σιωπηλή
Μοιάζει να είσαι τόσο μακριά
Σαν να θρηνείς
Σαν πεταλούδα που ζητάει να φωλιάσει σαν περιστέρι
Και με ακούς από μακριά
Αλλά η φωνή μου δεν σε φθάνει
Πάρε με κοντά σου να έρθω να κουρνιάσω στη γαλήνη σου
Και άσε με να σου μιλήσω με τη σιωπή σου
Που λάμπει σαν ήλιος
Που είναι απλή σαν βέρα
Είσαι σαν την αταραξία της νύχτας
Δοσμένη στους αστερισμούς
Και η σιωπή σου μοιάζει τόσο με των αστεριών
Τόσο απόμακρη και τόσο λαμπερή
Μ’ αρέσει όταν στέκεις απόμακρη και σιωπηλή σαν μαρμαρωμένη
Είναι σαν να έχεις χαθεί στη θλίψη
Σαν να έχεις πεθάνει
Μια λέξη τότε, Ένα σου χαμόγελο είναι αρκετό
Να με κάνει ευτυχισμένο
Ευτυχισμένο που είσαι πάλι κοντά μου
Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011
Τα τριάντα πράγματα που πρέπει να κάνεις στη ζωή σου…για να τη ζήσεις
Της Έλενας Αρώνη
Κέρδισε με το σπαθί σου μια καλή δουλειά, την ποιότητα ζωής σου, την αξιοπρέπεια σου, την ευτυχία σου!
Ταξίδεψε στα τέσσερα πέρατα της Γης, όχι σαν τουρίστας που συγκρίνει τη χώρα του με όσα θα δει, αλλά ως ένας άνθρωπος με ανεξάρτητο πνεύμα και ανοιχτό μυαλό. Δέξου τη διαφορετικότητα, ετοιμάσου για την ανακάλυψη…
Κράτα τη μοναδικότητά σου, αλλά με σεβασμό στον εαυτό σου και στους γύρω σου. Στήριξε αυτό που είσαι και αυτό που πιστεύεις, όμως άκουσε και τι έχουν να σου πουν και οι άλλοι.
Αγάπα τον εαυτό σου αλλά να επιμένεις να μαθαίνεις και να γίνεσαι καλύτερος. Έχε το θάρρος της γνώμης σου και όταν κάνεις λάθος παραδέξου το.
Μοιράσου. Είτε είναι υλικά αγαθά, είτε συναισθήματα. Άσε για λίγο το «παίρνω» κατά μέρος. Δώσε, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.
Πιστεύεις στη μοίρα, τον Θεό, το σύμπαν ή σε κάποια άλλη ανώτερη δύναμη; Όπως και να χει, ποτέ μην ξεχάσεις ότι εσύ είσαι ο κυρίαρχος της ζωής και των αποφάσεων σου. Να είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου, για όσα σου συμβαίνουν και θα σου συμβούν.
Να βρεις τουλάχιστον έναν πραγματικό φίλο. Όχι γνωστό, όχι περαστικό από τη ζωή σου. Έναν φίλο ζωής που θα ξέρεις ότι μεταξύ σας μικρότητες και εγωισμοί δεν υπάρχουν. Μόνο αγάπη και ανθρωπιά. Αν είσαι από αυτούς που πιστεύουν πως φιλία δεν υπάρχει πια στις μέρες μας, γιατί δεν δοκιμάζεις να καταρρίψεις το μύθο;
Ξεχάστε το κλίσε «δεν υπάρχουν άντρες» ή το «όλες οι γυναίκες ίδιες είστε». Δεν υπάρχουν άντρες/γυναίκες όταν γύρω μας κυκλοφορούν οι λάθος γυναίκες/άντρες.
Φτιάξε το σπίτι των ονείρων σου, το καταφύγιό σου, το παλάτι σου! Όσο χρόνο κι αν σου πάρει. Είναι ένα δώρο που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου, ένα όνειρο που αξίζει να πραγματοποιήσεις. Και δεν είναι άπιαστο. Κάντο για σένα και άσε να μπουν μέσα όσοι αγαπάς.
Αν η σκέψη του να παντρευτείς ή να δημιουργήσεις οικογένεια σε κάνει ευτυχισμένο και είναι αξία ζωής για σένα, κάντο. Βρες όμως την κατάλληλη στιγμή. Μην βιαστείς. Και όταν το κάνεις κάντο καλά, πίστεψέ το, αφοσιώσου. Αν όμως πάρεις αυτή την απόφαση για οποιονδήποτε άλλο λόγο (γονείς, φίλους, γειτονιά κλπ) ξανασκέψου το. Δεν θα ευτυχίσεις ποτέ. Και δεν θα σαι ο μόνος.
Βρες την ταυτότητά σου, το στιλ σου όσον αφορά την εμφάνισή σου αλλά και την προσωπικότητά σου. Ανεξάρτητα από τον περίγυρό σου ή από τη μόδα που έρχεται, φεύγει, αλλάζει. Φέρε τις τάσεις της κάθε εποχής στα μέτρα σου.
Συμφιλιώσου όσο μπορείς με τις αλλαγές και την ρευστότητα της ζωής. Η κατάσταση στη δουλειά τις σχέσεις, τα οικονομικά και σε ό,τι συμβαίνει και υπάρχει γύρω μας μπορεί να αλλάξει. Αυτό δεν σηματοδοτεί όμως το τέλος του κόσμου. Είναι η αφορμή για να αρχίσει κάτι νέο και πολλές φορές πολύ καλύτερο από πριν.Να βλέπεις το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Θα δικαιωθείς.
Ζήσε τον μεγάλο έρωτα όταν σου δοθεί η ευκαιρία. Ακόμα και αν δεν έχει διάρκεια, θα είσαι ήδη πολύ τυχερός που το έζησες. Αν πάλι κρατήσει τι άλλο θες;Να μάθεις να ακούς. Θα καταλάβεις πολλά πράγματα, θα κερδίσεις την εκτίμηση των συνανθρώπων σου και με τον καιρό θα γίνεις ένας πολύ ενδιαφέρον συνομιλητής.
Η στενοχώρια, η αποτυχία και η απογοήτευση είναι μέσα στη ζωή. Μάθε να αγωνίζεσαι, να τα ξεπερνάς και να βγαίνεις πάλι στην φωτεινή πλευρά της ζωής σοφότερος από τέτοιες εμπειρίες. Άρα νικητής.Δεν χρειάζεται να δείχνεις cool και χαλαρός ακόμα κι αν δεν νιώθεις έτσι. Αυτό βγάζει ανασφάλεια και απομακρύνει τους ανθρώπους από κοντά σου. Κοίτα τι είναι αυτό που σε ενοχλεί και αν μπορείς κάνε κάτι αμέσως. Αν δεν μπορείς με κανέναν τρόπο γύρνα σελίδα, βγάλε τη “μάσκα” και προχώρα μπροστά.
Βάλε στόχους. Διεκδίκησε πράγματα με υπομονή και επιμονή. Δεν είναι ότι τα απαιτείς αλλά παλεύεις να τα κερδίσεις. Δεν μπορεί κανείς να σου το στερήσει αυτό.Μη διστάζεις να ζητήσεις βοήθεια όταν την έχεις ανάγκη. Δώσε τη δική σου βοήθεια όταν μπορέσεις.
Γίνε αυτόνομος. Μην περιμένεις εφόρου ζωής τους γονείς, τους συγγενείς και γενικά, από τρίτα πρόσωπα να σε ξελασπώνουν και να σε στηρίζουν. Λάβε τις ευθύνες σου. Δοκίμασε να δεις αν μπορείς να τους στηρίξεις κι εσύ αν χρειαστεί.. Δες το σαν πρόκληση, όχι σαν αγγαρεία.
Κάνε μια τρέλα. Κάτι που θα χεις να θυμάσαι. Μην ρισκάρεις, όμως, την σωματική και ψυχική σου ακεραιότητα Βάλε όρια.
Να μάθεις να λες και να κάνεις το σωστό πράγμα τη σωστή ώρα. Συντονίσου με το περιβάλλον σου. Έχεις καλύτερη επικοινωνία και βέβαια, λιγότερες παρεξηγήσεις. Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις ένα πράγμα. Μάθε να επιλέγεις τον σωστό ανάλογα με την περίσταση.
Δώσε τη φροντίδα σου -προστάτεψε έναν ηλικιωμένο, ένα παιδί, ένα ζώο, κάποιον που το χρειάζεται. Αυτό που θα νιώσεις δεν περιγράφεται με λόγια.
Διαχώρισε τις αληθινές από τις ψεύτικες ανάγκες σου. Μάθε να ξεχωρίζεις ό,τι αξίζει πολύ περισσότερο η υγεία και η αγάπη από ένα ζευγάρι μοδάτα παπούτσια. Μπορεί να μοιάζει προφανές αλλά πόσες φορές το έχεις αναλογιστεί; Βγάλε από τη ζωή σου τη ματαιότητα.
Μην ξανασκεφτείς ποτέ “τι θα πει ο κόσμος” όταν πας να πάρεις μια απόφαση. Εάν νιώθεις πραγματικά καλά με την απόφασή σου και δεν ενοχλείς, πληγώνεις ή προσβάλεις κανέναν με το να την πραγματοποιήσεις, τότε προχώρα!
Νιώσε ευγνώμων και τυχερός για πράγματα που θεωρείς αυτονόητα και δεδομένα στη ζωή σου. Δες αλλιώς την καθημερινότητά σου.
Μην σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι. Ακόμα και αν τα όνειρά σου μοιάζουν άπιαστα, τρελά και πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Είναι ωραίο να κάνεις ένα μικρό “ταξίδι” στη φαντασία σου. Θα αντλήσεις χαρά αλλά και ιδέες που μπορεί να εφαρμόσεις στην πραγματικότητα. Άλλωστε όλα ξεκινούν από μια σκέψη, μια ιδέα, ένα όνειρο.
Δείξε την αγάπη σου σε όσους το αξίζουν. Πες τους πόσο ξεχωριστοί είναι για σένα. Μην ξεχνάς να λες ευχαριστώ, συγγνώμη.
Μην περιμένεις να βρεις δουλειά, να πάρεις προαγωγή, να ερωτευτείς, να κάνεις ένα παιδί, να χάσεις τα περιττά κιλά, να ξεπληρώσεις τα δάνεια, να τελειώσεις όλες σου τις υποχρεώσεις για να νιώσεις ευτυχισμένος. Η κατάλληλη στιγμή να νιώσεις ευτυχισμένος είναι τώρα! Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Η ζωή δεν είναι μια στιγμή αλλά πολλές. Δεν είναι μόνο εκεί που θες να φτάσεις. Οι πραγματικές εμπειρίες είναι στη διαδρομή. Πάντα θα υπάρχουν υποχρεώσεις. Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν. Γιατί πολύ απλά έτσι είναι η ζωή. Μην αφήνεις, λοιπόν, να περνάει άλλο ο καιρός άσκοπα μέχρι να…και μέχρι να…
Ταξίδεψε στα τέσσερα πέρατα της Γης, όχι σαν τουρίστας που συγκρίνει τη χώρα του με όσα θα δει, αλλά ως ένας άνθρωπος με ανεξάρτητο πνεύμα και ανοιχτό μυαλό. Δέξου τη διαφορετικότητα, ετοιμάσου για την ανακάλυψη…
Κράτα τη μοναδικότητά σου, αλλά με σεβασμό στον εαυτό σου και στους γύρω σου. Στήριξε αυτό που είσαι και αυτό που πιστεύεις, όμως άκουσε και τι έχουν να σου πουν και οι άλλοι.
Αγάπα τον εαυτό σου αλλά να επιμένεις να μαθαίνεις και να γίνεσαι καλύτερος. Έχε το θάρρος της γνώμης σου και όταν κάνεις λάθος παραδέξου το.
Μοιράσου. Είτε είναι υλικά αγαθά, είτε συναισθήματα. Άσε για λίγο το «παίρνω» κατά μέρος. Δώσε, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.
Πιστεύεις στη μοίρα, τον Θεό, το σύμπαν ή σε κάποια άλλη ανώτερη δύναμη; Όπως και να χει, ποτέ μην ξεχάσεις ότι εσύ είσαι ο κυρίαρχος της ζωής και των αποφάσεων σου. Να είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου, για όσα σου συμβαίνουν και θα σου συμβούν.
Να βρεις τουλάχιστον έναν πραγματικό φίλο. Όχι γνωστό, όχι περαστικό από τη ζωή σου. Έναν φίλο ζωής που θα ξέρεις ότι μεταξύ σας μικρότητες και εγωισμοί δεν υπάρχουν. Μόνο αγάπη και ανθρωπιά. Αν είσαι από αυτούς που πιστεύουν πως φιλία δεν υπάρχει πια στις μέρες μας, γιατί δεν δοκιμάζεις να καταρρίψεις το μύθο;
Ξεχάστε το κλίσε «δεν υπάρχουν άντρες» ή το «όλες οι γυναίκες ίδιες είστε». Δεν υπάρχουν άντρες/γυναίκες όταν γύρω μας κυκλοφορούν οι λάθος γυναίκες/άντρες.
Φτιάξε το σπίτι των ονείρων σου, το καταφύγιό σου, το παλάτι σου! Όσο χρόνο κι αν σου πάρει. Είναι ένα δώρο που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου, ένα όνειρο που αξίζει να πραγματοποιήσεις. Και δεν είναι άπιαστο. Κάντο για σένα και άσε να μπουν μέσα όσοι αγαπάς.
Αν η σκέψη του να παντρευτείς ή να δημιουργήσεις οικογένεια σε κάνει ευτυχισμένο και είναι αξία ζωής για σένα, κάντο. Βρες όμως την κατάλληλη στιγμή. Μην βιαστείς. Και όταν το κάνεις κάντο καλά, πίστεψέ το, αφοσιώσου. Αν όμως πάρεις αυτή την απόφαση για οποιονδήποτε άλλο λόγο (γονείς, φίλους, γειτονιά κλπ) ξανασκέψου το. Δεν θα ευτυχίσεις ποτέ. Και δεν θα σαι ο μόνος.
Βρες την ταυτότητά σου, το στιλ σου όσον αφορά την εμφάνισή σου αλλά και την προσωπικότητά σου. Ανεξάρτητα από τον περίγυρό σου ή από τη μόδα που έρχεται, φεύγει, αλλάζει. Φέρε τις τάσεις της κάθε εποχής στα μέτρα σου.
Συμφιλιώσου όσο μπορείς με τις αλλαγές και την ρευστότητα της ζωής. Η κατάσταση στη δουλειά τις σχέσεις, τα οικονομικά και σε ό,τι συμβαίνει και υπάρχει γύρω μας μπορεί να αλλάξει. Αυτό δεν σηματοδοτεί όμως το τέλος του κόσμου. Είναι η αφορμή για να αρχίσει κάτι νέο και πολλές φορές πολύ καλύτερο από πριν.Να βλέπεις το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Θα δικαιωθείς.
Ζήσε τον μεγάλο έρωτα όταν σου δοθεί η ευκαιρία. Ακόμα και αν δεν έχει διάρκεια, θα είσαι ήδη πολύ τυχερός που το έζησες. Αν πάλι κρατήσει τι άλλο θες;Να μάθεις να ακούς. Θα καταλάβεις πολλά πράγματα, θα κερδίσεις την εκτίμηση των συνανθρώπων σου και με τον καιρό θα γίνεις ένας πολύ ενδιαφέρον συνομιλητής.
Η στενοχώρια, η αποτυχία και η απογοήτευση είναι μέσα στη ζωή. Μάθε να αγωνίζεσαι, να τα ξεπερνάς και να βγαίνεις πάλι στην φωτεινή πλευρά της ζωής σοφότερος από τέτοιες εμπειρίες. Άρα νικητής.Δεν χρειάζεται να δείχνεις cool και χαλαρός ακόμα κι αν δεν νιώθεις έτσι. Αυτό βγάζει ανασφάλεια και απομακρύνει τους ανθρώπους από κοντά σου. Κοίτα τι είναι αυτό που σε ενοχλεί και αν μπορείς κάνε κάτι αμέσως. Αν δεν μπορείς με κανέναν τρόπο γύρνα σελίδα, βγάλε τη “μάσκα” και προχώρα μπροστά.
Βάλε στόχους. Διεκδίκησε πράγματα με υπομονή και επιμονή. Δεν είναι ότι τα απαιτείς αλλά παλεύεις να τα κερδίσεις. Δεν μπορεί κανείς να σου το στερήσει αυτό.Μη διστάζεις να ζητήσεις βοήθεια όταν την έχεις ανάγκη. Δώσε τη δική σου βοήθεια όταν μπορέσεις.
Γίνε αυτόνομος. Μην περιμένεις εφόρου ζωής τους γονείς, τους συγγενείς και γενικά, από τρίτα πρόσωπα να σε ξελασπώνουν και να σε στηρίζουν. Λάβε τις ευθύνες σου. Δοκίμασε να δεις αν μπορείς να τους στηρίξεις κι εσύ αν χρειαστεί.. Δες το σαν πρόκληση, όχι σαν αγγαρεία.
Κάνε μια τρέλα. Κάτι που θα χεις να θυμάσαι. Μην ρισκάρεις, όμως, την σωματική και ψυχική σου ακεραιότητα Βάλε όρια.
Να μάθεις να λες και να κάνεις το σωστό πράγμα τη σωστή ώρα. Συντονίσου με το περιβάλλον σου. Έχεις καλύτερη επικοινωνία και βέβαια, λιγότερες παρεξηγήσεις. Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις ένα πράγμα. Μάθε να επιλέγεις τον σωστό ανάλογα με την περίσταση.
Δώσε τη φροντίδα σου -προστάτεψε έναν ηλικιωμένο, ένα παιδί, ένα ζώο, κάποιον που το χρειάζεται. Αυτό που θα νιώσεις δεν περιγράφεται με λόγια.
Διαχώρισε τις αληθινές από τις ψεύτικες ανάγκες σου. Μάθε να ξεχωρίζεις ό,τι αξίζει πολύ περισσότερο η υγεία και η αγάπη από ένα ζευγάρι μοδάτα παπούτσια. Μπορεί να μοιάζει προφανές αλλά πόσες φορές το έχεις αναλογιστεί; Βγάλε από τη ζωή σου τη ματαιότητα.
Μην ξανασκεφτείς ποτέ “τι θα πει ο κόσμος” όταν πας να πάρεις μια απόφαση. Εάν νιώθεις πραγματικά καλά με την απόφασή σου και δεν ενοχλείς, πληγώνεις ή προσβάλεις κανέναν με το να την πραγματοποιήσεις, τότε προχώρα!
Νιώσε ευγνώμων και τυχερός για πράγματα που θεωρείς αυτονόητα και δεδομένα στη ζωή σου. Δες αλλιώς την καθημερινότητά σου.
Μην σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι. Ακόμα και αν τα όνειρά σου μοιάζουν άπιαστα, τρελά και πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Είναι ωραίο να κάνεις ένα μικρό “ταξίδι” στη φαντασία σου. Θα αντλήσεις χαρά αλλά και ιδέες που μπορεί να εφαρμόσεις στην πραγματικότητα. Άλλωστε όλα ξεκινούν από μια σκέψη, μια ιδέα, ένα όνειρο.
Δείξε την αγάπη σου σε όσους το αξίζουν. Πες τους πόσο ξεχωριστοί είναι για σένα. Μην ξεχνάς να λες ευχαριστώ, συγγνώμη.
Μην περιμένεις να βρεις δουλειά, να πάρεις προαγωγή, να ερωτευτείς, να κάνεις ένα παιδί, να χάσεις τα περιττά κιλά, να ξεπληρώσεις τα δάνεια, να τελειώσεις όλες σου τις υποχρεώσεις για να νιώσεις ευτυχισμένος. Η κατάλληλη στιγμή να νιώσεις ευτυχισμένος είναι τώρα! Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Η ζωή δεν είναι μια στιγμή αλλά πολλές. Δεν είναι μόνο εκεί που θες να φτάσεις. Οι πραγματικές εμπειρίες είναι στη διαδρομή. Πάντα θα υπάρχουν υποχρεώσεις. Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν. Γιατί πολύ απλά έτσι είναι η ζωή. Μην αφήνεις, λοιπόν, να περνάει άλλο ο καιρός άσκοπα μέχρι να…και μέχρι να…
Ζήσε ΤΩΡΑ!
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
“Πείνα και Δίψα”
του Χρήστου Γιανναρά
«Η
δίψα του απόλυτου είναι ένα δεύτερο πάθος. “Βλέπεις, θέλω πολλά, ίσως
τα θέλω όλα”, έγραφε ο ποιητής. Μα όχι “ίσως”. Εμείς τα θέλουμε όλα. Η
ζωή είναι λίγη, όχι χρονικά λίγη, όσο ποιοτικά και ποσοτικά. Είναι τόση
μόνο, όσο για να ξυπνάει μέσα μας μια βαθειά, ακόρεστη δίψα. Ό,τι
γευόμαστε σε τούτη τη ζωή δεν είναι παρά αρμυρό νερό που μεγαλώνει τη
δίψα μας για ένταση και διάρκεια. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να αποδώσει
ό,τι ίσαμε τούτη τη στιγμή έχουμε δοκιμάσει στη ζωή: Διψάμε. Ό,τι
γευτήκαμε κι ό,τι γευόμαστε είναι λίγο, ασήμαντο, μηδαμινό, μπροστά σ’
αυτό που διψάμε. Κι η δίψα αυτή είναι η πιο βασανιστική, το πιο φοβερό
μαρτύριο. Οι στιγμές είναι ελάχιστες που η καρδιά ξεδιψάει για ζωή, το
νερό κελαρύζει ελάχιστες στιγμές και μετά στερεύει κι η καρδιά μένει
εκεί σκυμμένη καρτερώντας… πιο διψασμένη ύστερα απ’ αυτές τις στιγμές,
πιο αχόρταστη, με τα χείλη ανοιχτά και ξεραμένα απ’ τη νοσταλγία.
Τι
διψάμε; Διψάμε ένταση, διάρκεια, ποικιλία. Διψάμε το αδιάκοπα
καινούργιο. Λαχταράμε τον ίλιγγο της πτώσης, της απροσμέτρητης πτώσης,
αλλά και το φτερούγισμα της ανόδου. Κάθε τι ακραίο μας ηλεκτρίζει. Η γη
είναι στενή, η ζωή φθαρμένη μέσα στα σχήματα. Ασφυκτιούμε μέσα στα δεσμά
του τόπου, του χρόνου και των αισθήσεων. Μέσα μας υπάρχει ένας χώρος χωρίς έκταση, η ανάγκη για μια απόλυτη διάρκεια κι η λαχτάρα για μια χωρίς όρια απόλαυση.
Τα θέλουμε όλα, κι αυτό είναι το πιο βασανιστικό πάθος μεσ’ στη ζωή»
Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011
Σαράντα τέσσερα πράγματα που μου έμαθε η ζωή
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο. "Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 44 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο... πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ" :
1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν' ωραία.
2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.
3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.
4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.
6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' ό,τι αν κλαις μόνος.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει !
9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό.
10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μην καταστρέφει το παρόν σου.
12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άσ' τα να το κάνουν.
13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικό τους το ταξίδι.
14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς εσύ.
15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.
16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεμάτο χαρά.
18. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο.
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.
21.
Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην
τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μοβ χρώμα!
24. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.
25. Σε κάθε αποκαλούμενη "καταστροφή" σκέψου: "Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;".
26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.
28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.
29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.
31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
32. Πίστευε στα θαύματα.
33. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.
34. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.
35. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.
36. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.
37. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι αγάπησες.
38. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.
39. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα δίπλα, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.
40. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
41. Τα καλύτερα έπονται.
42. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
43. Ενέδωσε.
44. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο.."
(Regina Brett)
Πηγή: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/12/44.html
Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011
Οι Άνθρωποι
Σας αντάμωσα στην αρχή της πορείας μου
τότε που με μόνη αποσκευή τα όνειρά μου
είχα κινήσει για το μεγάλο ταξίδι.
Τότε... λίγο πριν αποφασίσω για της ζωής μου το δρόμο
σας συνάντησα...
Κι ήσασταν αλήθεια πολλοί... Άνθρωποι... άνθρωποι...
Και προχωρούσατε...
και πηγαίνατε χωρίς πουθενά να σκοντάφτετε,
γιατ' ήταν κατηφόρα ο δρόμος σας.
Και κατεβαίνατε... και κατεβαίνατε...
με το ίδιο πάντα αργό βήμα,
λες και φοβόσασταν μη φτάσετε κάποτε στο τέρμα.
Κι ήταν κλειστές οι εκκλησίες σας
και σβησμένες οι λαμπάδες σας.
Κι ήταν δίχως σημαίες τα κάστρα σας
κι αραχνιασμένα τα καμπαναριά σας.
Μόνο βιολιά αντηχούσαν στον δρόμο σας
τα βιολιά... κι οι φωνές σας.
Ναι!... ήσασταν στ' αλήθεια πολλοί.
Άνθρωποι... άνθρωποι...
που τριβόσασταν αγκώνα μ' αγκώνα,
μα τα χέρια σας ήταν άδεια.
Άνθρωποι πολλοί
που όμως ήσασταν ξένοι κι έρημοι
μες στην πληθώρα των ανθρώπων.
Τότε...
Ζήτησα να δω τα μάτια σας
και δεν βρήκα παρά μαύρους κύκλους γύρω απ' αυτά.
Ζήτησα ν' ακούσω το τραγούδι σας
και σας άκουσα μονότονα να επαναλαμβάνετε
"όλα πάνε καλά".
Έψαξα να βρω τις καρδιές σας
και μού’πατε πως τις είχατε από χρόνια αμπαρωμένες
κι ίσως... να μη ζούσανε πια.
Ρώτησα για τα όνειρά σας
και μ' απαντήσατε πως είχαν πεθάνει, πριν γεννηθούν.
Έψαξα για χαμόγελα
και δεν βρήκα παρά συμμετρικές κινήσεις
που αγγίζανε μόνο τα χείλη σας.
Τότε... ρώτησα…
πού βγάζει ο δρόμος σας
και μου δείξατε ένα μνήμα...
"για κει τραβάμε όλοι" μού’πατε με μια φωνή
και βιαστήκατε ν' αλλάξουμε συζήτηση.
Κι ωστόσο...
Λέγατε πως ήσασταν ευτυχισμένοι.
Κι ήτανε αναμμένα τα πλούσια φώτα σας
κι είχατε λουλούδια στους δρόμους.
Κι ήταν γεμάτες οι βιτρίνες σας
από φτηνές πραγμάτειες
και ντυμένα τα λόγια σας με χαρτιά πολυτελείας.
Όλα φάνταζαν στον δρόμο σας
κι όλα μοιάζαν με χρυσάφι.
Κι έπαιζαν σειρηνικά τα βιολιά σας
και ηχούσαν τα βιολιά σας.
Κι αντηχούσαν σαν κλάμα και... σαν κλάμα.
Και φωνάζατε σείς..
Και γελούσατε...
Και γλεντούσατε...
Και γλεντούσατε... δίχως μάτια και δίχως καρδιά
δίχως χαμόγελα και δίχως τραγούδια...
δίχως όνειρα και δίχως τέρμα…
κι ωστόσο λέγατε πως ήσασταν ευτυχισμένοι.
Όμως...
Τί κι αν είστε οι πολλοί στην πορεία σας;
Τί κι αν στιγμή δε νυστάζουν τα δικά σας βιολιά;
Τί με νοιάζει εμένα;
Προτιμώ τον ανήφορο.
Τους γενναίους της γης που ολοένα προχωρούν
από κορφή σ' άλλη κορφή να πάνε.
Προτιμώ τα μάτια μου.
Προτιμώ του ήλιου το φως.
Προτιμώ τις καμπάνες.
Προτιμώ τις σημαίες.
Προτιμώ το Τέρμα... εκείνο το Τέρμα
που βγάζει απ' τα νέφη κι απ' τον ήλιο πιο πάνω.
Προτιμώ τον ανήφορο!...
Να πεθάνω εγώ
δεν μπορώ να πεθάνω!...
τότε που με μόνη αποσκευή τα όνειρά μου
είχα κινήσει για το μεγάλο ταξίδι.
Τότε... λίγο πριν αποφασίσω για της ζωής μου το δρόμο
σας συνάντησα...
Κι ήσασταν αλήθεια πολλοί... Άνθρωποι... άνθρωποι...
Και προχωρούσατε...
και πηγαίνατε χωρίς πουθενά να σκοντάφτετε,
γιατ' ήταν κατηφόρα ο δρόμος σας.
Και κατεβαίνατε... και κατεβαίνατε...
με το ίδιο πάντα αργό βήμα,
λες και φοβόσασταν μη φτάσετε κάποτε στο τέρμα.
Κι ήταν κλειστές οι εκκλησίες σας
και σβησμένες οι λαμπάδες σας.
Κι ήταν δίχως σημαίες τα κάστρα σας
κι αραχνιασμένα τα καμπαναριά σας.
Μόνο βιολιά αντηχούσαν στον δρόμο σας
τα βιολιά... κι οι φωνές σας.
Ναι!... ήσασταν στ' αλήθεια πολλοί.
Άνθρωποι... άνθρωποι...
που τριβόσασταν αγκώνα μ' αγκώνα,
μα τα χέρια σας ήταν άδεια.
Άνθρωποι πολλοί
που όμως ήσασταν ξένοι κι έρημοι
μες στην πληθώρα των ανθρώπων.
Τότε...
Ζήτησα να δω τα μάτια σας
και δεν βρήκα παρά μαύρους κύκλους γύρω απ' αυτά.
Ζήτησα ν' ακούσω το τραγούδι σας
και σας άκουσα μονότονα να επαναλαμβάνετε
"όλα πάνε καλά".
Έψαξα να βρω τις καρδιές σας
και μού’πατε πως τις είχατε από χρόνια αμπαρωμένες
κι ίσως... να μη ζούσανε πια.
Ρώτησα για τα όνειρά σας
και μ' απαντήσατε πως είχαν πεθάνει, πριν γεννηθούν.
Έψαξα για χαμόγελα
και δεν βρήκα παρά συμμετρικές κινήσεις
που αγγίζανε μόνο τα χείλη σας.
Τότε... ρώτησα…
πού βγάζει ο δρόμος σας
και μου δείξατε ένα μνήμα...
"για κει τραβάμε όλοι" μού’πατε με μια φωνή
και βιαστήκατε ν' αλλάξουμε συζήτηση.
Κι ωστόσο...
Λέγατε πως ήσασταν ευτυχισμένοι.
Κι ήτανε αναμμένα τα πλούσια φώτα σας
κι είχατε λουλούδια στους δρόμους.
Κι ήταν γεμάτες οι βιτρίνες σας
από φτηνές πραγμάτειες
και ντυμένα τα λόγια σας με χαρτιά πολυτελείας.
Όλα φάνταζαν στον δρόμο σας
κι όλα μοιάζαν με χρυσάφι.
Κι έπαιζαν σειρηνικά τα βιολιά σας
και ηχούσαν τα βιολιά σας.
Κι αντηχούσαν σαν κλάμα και... σαν κλάμα.
Και φωνάζατε σείς..
Και γελούσατε...
Και γλεντούσατε...
Και γλεντούσατε... δίχως μάτια και δίχως καρδιά
δίχως χαμόγελα και δίχως τραγούδια...
δίχως όνειρα και δίχως τέρμα…
κι ωστόσο λέγατε πως ήσασταν ευτυχισμένοι.
Όμως...
Τί κι αν είστε οι πολλοί στην πορεία σας;
Τί κι αν στιγμή δε νυστάζουν τα δικά σας βιολιά;
Τί με νοιάζει εμένα;
Προτιμώ τον ανήφορο.
Τους γενναίους της γης που ολοένα προχωρούν
από κορφή σ' άλλη κορφή να πάνε.
Προτιμώ τα μάτια μου.
Προτιμώ του ήλιου το φως.
Προτιμώ τις καμπάνες.
Προτιμώ τις σημαίες.
Προτιμώ το Τέρμα... εκείνο το Τέρμα
που βγάζει απ' τα νέφη κι απ' τον ήλιο πιο πάνω.
Προτιμώ τον ανήφορο!...
Να πεθάνω εγώ
δεν μπορώ να πεθάνω!...
(Άγνωστου χρήστη του διαδικτύου)
Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011
"Η αγάπη μου για τα τζιτζίκια"
(Μέρος Γ΄)
Το αγαπάω το τζιτζίκι ακόμη περισσότερο, τώρα πια, επειδή ο χάρτης του καλοκαιριού έχει αρχίσει να γίνεται σκοτεινός και δύσβατος, κι αυτό το πλάσμα τον φωτίζει με μια φλόγα μυστικής αντίστασης κατά της αισχρής και απάνθρωπης βιασύνης που υποτίθεται ότι πρέπει να μας συνοδεύει σαν κάτι ιδανικό. Στην αισώπεια διάστασή του, είναι το σύμβολο της ανέμελης ευτυχίας, αυτής της ήσυχης αγάπης για το Είναι, σε αντιδιαστολή προς το άγχος του Γίγνεσθαι, η οποία χαρακτηρίζει την Ανατολή. Τρομερή κοινοτοπία, το τζιτζίκι δεν δίνει τίποτα για εκμετάλλευση, κι έτσι τραβάει επάνω του τη μνησίκακη περιφρόνηση του νεόπλουτου κατεστημένου. Παραμένοντας το έμβλημα του παρόντος, η ενσάρκωση της αθρόας τωρινής στιγμής, δηλαδή αυτού που μας άρπαξαν, ενοχλεί την αυταρέσκεια των αρπακτικών - κι εμείς, με συγχωρείτε για τη έκφραση, τους έχουμε γραμμένους εκεί που ξέρουν.
Να κι ο Ανιέλι, ο έξυπνος Ιταλός κροίσος που δωροδόκησε κάτι παιδάκια του χωριού, στους Παξούς, το 1977, για να μαζέψουν όλα τα τζιτζίκια γύρω απ' τη μεγαλοπρεπή του έπαυλη, επειδή ο θόρυβος λέει ενοχλούσε τους υψηλούς προσκεκλημένους που το πέρασαν για ροχαλητό του Θεού. Εκεί, στη Λάκκα, ακόμη το θυμούνται. Λέω έξυπνος διότι δεν τους έδωσε τη δουλειά κατ' αποκοπήν, αλλά υποσχέθηκε μία δραχμή για κάθε έντομο, γεγονός που ενθάρρυνε την κινητικότητα ώσπου τα παιδιά γέμισαν πέντ' έξι τεράστιες σακούλες με τζιτζίκια και του τα πήγαν. Οι υπηρέτες τα πέταξαν στα σκουπίδια. Θυμίζω το όνομα: Τζίτζικας ο πληβείος.
«Σακούλες», «σκουπίδια», «Ανιέλι», υποχρεώνομαι να μεταχειριστώ κακόηχες λέξεις σήμερα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς· η περίφραση έχει τα όριά της.
Το αγαπάω το τζιτζίκι ακόμη περισσότερο, τώρα πια, επειδή ο χάρτης του καλοκαιριού έχει αρχίσει να γίνεται σκοτεινός και δύσβατος, κι αυτό το πλάσμα τον φωτίζει με μια φλόγα μυστικής αντίστασης κατά της αισχρής και απάνθρωπης βιασύνης που υποτίθεται ότι πρέπει να μας συνοδεύει σαν κάτι ιδανικό. Στην αισώπεια διάστασή του, είναι το σύμβολο της ανέμελης ευτυχίας, αυτής της ήσυχης αγάπης για το Είναι, σε αντιδιαστολή προς το άγχος του Γίγνεσθαι, η οποία χαρακτηρίζει την Ανατολή. Τρομερή κοινοτοπία, το τζιτζίκι δεν δίνει τίποτα για εκμετάλλευση, κι έτσι τραβάει επάνω του τη μνησίκακη περιφρόνηση του νεόπλουτου κατεστημένου. Παραμένοντας το έμβλημα του παρόντος, η ενσάρκωση της αθρόας τωρινής στιγμής, δηλαδή αυτού που μας άρπαξαν, ενοχλεί την αυταρέσκεια των αρπακτικών - κι εμείς, με συγχωρείτε για τη έκφραση, τους έχουμε γραμμένους εκεί που ξέρουν.
Να κι ο Ανιέλι, ο έξυπνος Ιταλός κροίσος που δωροδόκησε κάτι παιδάκια του χωριού, στους Παξούς, το 1977, για να μαζέψουν όλα τα τζιτζίκια γύρω απ' τη μεγαλοπρεπή του έπαυλη, επειδή ο θόρυβος λέει ενοχλούσε τους υψηλούς προσκεκλημένους που το πέρασαν για ροχαλητό του Θεού. Εκεί, στη Λάκκα, ακόμη το θυμούνται. Λέω έξυπνος διότι δεν τους έδωσε τη δουλειά κατ' αποκοπήν, αλλά υποσχέθηκε μία δραχμή για κάθε έντομο, γεγονός που ενθάρρυνε την κινητικότητα ώσπου τα παιδιά γέμισαν πέντ' έξι τεράστιες σακούλες με τζιτζίκια και του τα πήγαν. Οι υπηρέτες τα πέταξαν στα σκουπίδια. Θυμίζω το όνομα: Τζίτζικας ο πληβείος.
«Σακούλες», «σκουπίδια», «Ανιέλι», υποχρεώνομαι να μεταχειριστώ κακόηχες λέξεις σήμερα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς· η περίφραση έχει τα όριά της.
Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011
"Η αγάπη μου για τα τζιτζίκια"
(Μέρος Β΄)
Η ετυμηγορία κυμαίνεται ανάλογα με τον άνθρωπο και υπάρχουν
επαμφοτερίζουσες καταστάσεις, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τα παιδιά
που η ψυχή τους βασανίζεται από την κυκλοθυμική δικαιοδοσία του ηθικού
νόμου. Αν και τα λάτρευα τα τζιτζίκια, αφού ήταν σύμβολο καλοκαιριού,
δηλαδή ελευθερίας, τα βασάνιζα κι εγώ, μαζί με τους άλλους της παρέας,
όχι βέβαια με σαδισμό, απλώς τα πιάναμε απαλά στη χούφτα, σκαρφαλώνοντας
στα δέντρα και επιχειρώντας έναν αιφνιδιασμό από τα μετόπισθεν του κάθε
ανύποπτου βάρδου, στη δε συνέχεια τα μετρούσαμε σαν σε διαγωνισμό, ή
απειλούσαμε τα κορίτσια ότι θα τα ρίχναμε στα μαλλιά τους. Εκείνες
στρίγκλιζαν υστερικά κι εμείς επαληθεύαμε έτσι τον βαθμό πίεσης του
ελατηρίου πάνω στο οποίο η διαφορά των φύλων θα οικοδομούσε μια μέρα την
ετοιμόρροπη ιδέα του γάμου, λες και το ουρλιαχτό ξεπηδούσε από το
σημείο G.
Μετά αφήναμε τα υπέροχα ζωντανά λάφυρα να πετάξουν επιστρέφοντας στα δέντρα τους, όπως κάνουν οι Αμερικάνοι με τις πέστροφες. Μόνον που αυτοί το κάνουν από σεβασμό στον κανόνα της πολιτικής ορθότητας, ενώ εμείς θέλαμε μάλλον να δούμε το χέρι μας να σηκώνεται στον αέρα σαν το STOP ενός μεθυσμένου τροχονόμου, το οποίο μετατρέπεται σε αγέρωχο χαιρετισμό προς τον παραβάτη.
Είναι μια αλήθεια που την ξέρουν όλες οι μανάδες, ότι προκειμένου να κοιμηθεί ο άνθρωπος πρέπει κάποιος να ξαγρυπνάει για χάρη του, τέτοια ήταν ανέκαθεν η λειτουργία όλων των νανουρισμάτων. Το τζιτζίκι είν' αυτό που ξαγρυπνάει ώστε να κοιμάται, τα μεσημέρια του καλοκαιριού, αυτός που ονειρεύεται τη μάνα του τη φύση. Τώρα πια, μαζί με τη συνήθεια της σιέστας, για την οποία ο μεσογειακός άνθρωπος, χτυπημένος από την παράνοια του μοντέρνου μεγαλείου, έχει αρχίσει να ντρέπεται, εξαφανίζεται και το είδος Cicada plebeja, Τέττιξ ο πληβείος. Στο σπίτι μου, γύρω απ' το οποίο στέκονται αμήχανα ένα σωρό δέντρα, το πρώτο τζιτζίκι αντήχησε στις 13 Ιουλίου. Μέχρι τότε κοιμόμουν λυπημένος, μ' άλλα λόγια η λύπη ξαγρυπνούσε ώστε να μπορέσω να παραδοθώ στον ύπνο. Εξ ου και αυτού του είδους η λύπη, με την οποία σας ταλαιπωρώ σήμερα, είναι κουρασμένη αλλά και τρυφερή, όπως μια μάνα που θηλάζει.
Μετά αφήναμε τα υπέροχα ζωντανά λάφυρα να πετάξουν επιστρέφοντας στα δέντρα τους, όπως κάνουν οι Αμερικάνοι με τις πέστροφες. Μόνον που αυτοί το κάνουν από σεβασμό στον κανόνα της πολιτικής ορθότητας, ενώ εμείς θέλαμε μάλλον να δούμε το χέρι μας να σηκώνεται στον αέρα σαν το STOP ενός μεθυσμένου τροχονόμου, το οποίο μετατρέπεται σε αγέρωχο χαιρετισμό προς τον παραβάτη.
Είναι μια αλήθεια που την ξέρουν όλες οι μανάδες, ότι προκειμένου να κοιμηθεί ο άνθρωπος πρέπει κάποιος να ξαγρυπνάει για χάρη του, τέτοια ήταν ανέκαθεν η λειτουργία όλων των νανουρισμάτων. Το τζιτζίκι είν' αυτό που ξαγρυπνάει ώστε να κοιμάται, τα μεσημέρια του καλοκαιριού, αυτός που ονειρεύεται τη μάνα του τη φύση. Τώρα πια, μαζί με τη συνήθεια της σιέστας, για την οποία ο μεσογειακός άνθρωπος, χτυπημένος από την παράνοια του μοντέρνου μεγαλείου, έχει αρχίσει να ντρέπεται, εξαφανίζεται και το είδος Cicada plebeja, Τέττιξ ο πληβείος. Στο σπίτι μου, γύρω απ' το οποίο στέκονται αμήχανα ένα σωρό δέντρα, το πρώτο τζιτζίκι αντήχησε στις 13 Ιουλίου. Μέχρι τότε κοιμόμουν λυπημένος, μ' άλλα λόγια η λύπη ξαγρυπνούσε ώστε να μπορέσω να παραδοθώ στον ύπνο. Εξ ου και αυτού του είδους η λύπη, με την οποία σας ταλαιπωρώ σήμερα, είναι κουρασμένη αλλά και τρυφερή, όπως μια μάνα που θηλάζει.
Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011
"Η αγάπη μου για τα τζιτζίκια" (του Ευγένιου Αρανίτση)
(Μέρος Α΄)
Το παρελθόν είναι για μένα δύο χάρτες, ο ένας πάνω στον άλλο. Στον έναν
καταγράφονται όλοι οι χειμώνες από την ημέρα που γεννήθηκα μέχρι σήμερα
και στον άλλο, ανάποδα, όλα τα καλοκαίρια από το φετινό μέχρι εκείνο του
έτους ένα της ζωής μου. Οι χάρτες αυτοί δεν είναι επιτελικοί, δεν έχουν
κέντρο· ορίζονται από μια αφηρημένη κυκλοφορία καταστάσεων που πηγάζουν
από την ίδια τους την εμπειρική επιμονή να επανέρχονται ζητώντας
λησμονιά και νοσταλγία αντίστοιχα. Ο πρώτος χάρτης είναι γκρίζος και
δυσανάγνωστος· ο δεύτερος λάμπει μ' ένα οξύ γαλάζιο φως, τόσο σκληρό
ώστε οι ενδείξεις και τα ονόματα, οι δρόμοι και τα υψόμετρα,
εξαφανίζονται. Το φως λοιπόν είναι Πραγματικό, πέρα από κάθε γλωσσική
σημασία: το φως, κατά κάποιον τρόπο, είναι αυτό που πρέπει να λείπει
ώστε να έχει ο χάρτης νόημα.
Το φως διαθέτει δική του γεύση, που θα μπορούσαμε να την συγκρίνουμε μ' εκείνη του αλατιού στην αλισάχνη των βράχων, και όσο για το απιτικό του ισοδύναμο, ας πούμε ότι συγγενεύει με την αίσθηση του καραβόπανου όταν το αγγίζουν οι ρώγες των δαχτύλων. Ισως αυτή η κάπως απόκρυφη αναλογία να ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, όμως κανείς δεν θα αμφέβαλλε ότι τουλάχιστον ο ήχος του, ο ήχος αυτού του καλοκαιρινού φωτός για το οποίο μιλάω, είναι το τερέτισμα του τζίτζικα, το ίδιο μ' εκείνο που αντηχεί στο όνομά του. Ηχος ενός παράδοξου και περίπλοκου μουσικού οργάνου στη βάση της κοιλιάς, με την ίδια την κοιλιά σε θέση ηχείου. Ποιητική αδεία, το χαρακτηρίζουν σαν τραγούδι, επειδή το τζιτζίκι είναι το αγαπημένο σύμβολο των ποιητών της Μεσογείου, όμως θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μοιρολόι, ομηρική εξιστόρηση, απλό βόμβο, ή και ρύπανση της μεσημεριανής ησυχίας. Κοιμάσαι; Ξύπνα και ξανακοιμήσου.
Το φως διαθέτει δική του γεύση, που θα μπορούσαμε να την συγκρίνουμε μ' εκείνη του αλατιού στην αλισάχνη των βράχων, και όσο για το απιτικό του ισοδύναμο, ας πούμε ότι συγγενεύει με την αίσθηση του καραβόπανου όταν το αγγίζουν οι ρώγες των δαχτύλων. Ισως αυτή η κάπως απόκρυφη αναλογία να ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, όμως κανείς δεν θα αμφέβαλλε ότι τουλάχιστον ο ήχος του, ο ήχος αυτού του καλοκαιρινού φωτός για το οποίο μιλάω, είναι το τερέτισμα του τζίτζικα, το ίδιο μ' εκείνο που αντηχεί στο όνομά του. Ηχος ενός παράδοξου και περίπλοκου μουσικού οργάνου στη βάση της κοιλιάς, με την ίδια την κοιλιά σε θέση ηχείου. Ποιητική αδεία, το χαρακτηρίζουν σαν τραγούδι, επειδή το τζιτζίκι είναι το αγαπημένο σύμβολο των ποιητών της Μεσογείου, όμως θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μοιρολόι, ομηρική εξιστόρηση, απλό βόμβο, ή και ρύπανση της μεσημεριανής ησυχίας. Κοιμάσαι; Ξύπνα και ξανακοιμήσου.
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
"Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα" (απόσπασμα)
Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό
σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να
το διαβάσουν.
Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και
σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα
λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν...
(Αλκυόνη Παπαδάκη)
Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011
Ένα τζιτζίκι που έπαιζε Stones
Εχω ένα τζιτζίκι
Στον αριστερό μου ώμο
Παίζει ό,τι μ’ αρέσει από Stones
Διαβάζουμε Μαγιακόβσκι
Και τις νύχτες
Απλώνει τις επωμίδες του
Και με σκεπάζει να κοιμηθώ
Τις περισσότερες φορές
Μιλάμε στη γλώσσα του
Γιατί μάλλον
Με βολεύει καλύτερα
Έτσι όπως έγιναν οι λέξεις.
(Σταύρος Σταυρόπουλος)
Στον αριστερό μου ώμο
Παίζει ό,τι μ’ αρέσει από Stones
Διαβάζουμε Μαγιακόβσκι
Και τις νύχτες
Απλώνει τις επωμίδες του
Και με σκεπάζει να κοιμηθώ
Τις περισσότερες φορές
Μιλάμε στη γλώσσα του
Γιατί μάλλον
Με βολεύει καλύτερα
Έτσι όπως έγιναν οι λέξεις.
(Σταύρος Σταυρόπουλος)
Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011
"Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ"
Εκείνες τις στιγμές που νιώθεις να σε παρασέρνει το κύμα της
νοσταλγίας, τότε που νιώθεις να ταξιδεύουν οι σκέψεις μέσα στα μονοπάτια
του μυαλού, εκείνες τις στιγμές αισθάνεσαι ότι μέσα σου γεννιέται ένα
νέο τραγούδι.
Το τραγούδι που σε συγκινεί, που σε απογειώνει, που σε ταξιδεύει σε ένα δρόμο που καταλήγει στα μύχια της καρδιάς.
Τότε αναλογίζεσαι πόσο μακρύς και μοναχικός υπήρξε ο δρόμος της ζωής σου, παρότι κόσμος πολύς τριγύρω.
Στον δρόμο εκείνο που ξεκίνησες να βαδίζεις, δεν γνώριζες ούτε την αρχή, αλλά ούτε και το τέλος του.
Στο διάβα του υπήρχαν ολόασπρες λαμπάδες, πυρωμένα ιδεώδη, φωτεινές αξίες ιερά στοιχεία ενός ολοζώντανου συστήματος αξιών, αλλά στην γωνιά του μονοπατιού καραδοκούσε το άγνωστο.
Βαθύ σκοτάδι επικρατούσε στο σταυροδρόμι, αλλά το φως σκόρπιζε το σκότος και έφερνε τις σταγόνες ευτυχίας.
Μια μυστική φωνή σου ψιθυρίζει στο αυτί σου, ένας παλμός κτυπάει στην καρδιά σου, ένα μήνυμα καταγράφεται στο μυαλό σου με χρυσά γράμματα:
Προχώρα!!!
Και εσύ προχωράς στο δρόμο εκείνο που χάραξε η ψυχή σου, εκείνο που ζωγράφισε η ματιά σου με τα πινέλα της αγάπης και της αλήθειας.
Προχωράς ακόμη και όταν οι άλλοι σε χλευάζουν, γιατί διάλεξες αυτό το δύσβατο μονοπάτι και όχι το εύκολο, γιατί δεν ενέδωσες τις ευκολίες, την υποτίμηση και τον ευτελισμό των ηθικών αξιών.
Προχωράς πέρα από την απαξίωση και την παρακμή που κάποιοι επέβαλλαν στο οικείο περιβάλλον σου.
Προχωράς πέρα από τον πειρασμό και την ομαδοποίηση, που δημιουργούν οι συνθήκες της ζωής γιατί εσύ πιστεύεις στο σύνολο, στην ενότητα αλλά όχι στην «κιμαδοποίηση» και στην σύνθλιψη της προσωπικότητας, στην υπέρβαση και όχι στον εκμαυλισμό.
Προχωράς σε εκείνον τον δρόμο που οι περισσότεροι διστάζουν ή αρνούνται, αν και κατά βάθος επιθυμούν να ακολουθήσουν, φθονώντας όσους πιστά τον ακολουθούν.
Προχωράς γιατί ξέρεις ένα και μοναδικό πράγμα: ότι είσαι εν τέλει τυχερός που βρίσκεσαι εδώ σε αυτό το μονοπάτι, μετά από αιματηρούς κόπους και ανυπέρβλητες προσπάθειες, κοιτάζοντας «τα σημάδια του πεπρωμένου σου ».
Χαίρεσαι παρότι έχεις πονέσει αμέτρητες φορές από τα κτυπήματα των συνανθρώπων σου, από τις αμετανόητες αδικίες που διαπράχτηκαν εις βάρος σου γιατί εσύ δεν μολύνθηκες, δεν υπέκυψες και έκανες την πιο σοφή επιλογή .
Βαδίζεις σε αυτόν τον δρόμο, που επέλεξες εσύ και δεν στον επέβαλαν, τήρησες την προσωπική σου συμφωνία με την καθαρή σου συνείδηση .
Βαδίζεις τον δρόμο τον « λιγότερο ταξιδεμένο » και βαδίζεις πάνω από όλα ελεύθερος και μόνος.
Το τραγούδι που σε συγκινεί, που σε απογειώνει, που σε ταξιδεύει σε ένα δρόμο που καταλήγει στα μύχια της καρδιάς.
Τότε αναλογίζεσαι πόσο μακρύς και μοναχικός υπήρξε ο δρόμος της ζωής σου, παρότι κόσμος πολύς τριγύρω.
Στον δρόμο εκείνο που ξεκίνησες να βαδίζεις, δεν γνώριζες ούτε την αρχή, αλλά ούτε και το τέλος του.
Στο διάβα του υπήρχαν ολόασπρες λαμπάδες, πυρωμένα ιδεώδη, φωτεινές αξίες ιερά στοιχεία ενός ολοζώντανου συστήματος αξιών, αλλά στην γωνιά του μονοπατιού καραδοκούσε το άγνωστο.
Βαθύ σκοτάδι επικρατούσε στο σταυροδρόμι, αλλά το φως σκόρπιζε το σκότος και έφερνε τις σταγόνες ευτυχίας.
Μια μυστική φωνή σου ψιθυρίζει στο αυτί σου, ένας παλμός κτυπάει στην καρδιά σου, ένα μήνυμα καταγράφεται στο μυαλό σου με χρυσά γράμματα:
Προχώρα!!!
Και εσύ προχωράς στο δρόμο εκείνο που χάραξε η ψυχή σου, εκείνο που ζωγράφισε η ματιά σου με τα πινέλα της αγάπης και της αλήθειας.
Προχωράς ακόμη και όταν οι άλλοι σε χλευάζουν, γιατί διάλεξες αυτό το δύσβατο μονοπάτι και όχι το εύκολο, γιατί δεν ενέδωσες τις ευκολίες, την υποτίμηση και τον ευτελισμό των ηθικών αξιών.
Προχωράς πέρα από την απαξίωση και την παρακμή που κάποιοι επέβαλλαν στο οικείο περιβάλλον σου.
Προχωράς πέρα από τον πειρασμό και την ομαδοποίηση, που δημιουργούν οι συνθήκες της ζωής γιατί εσύ πιστεύεις στο σύνολο, στην ενότητα αλλά όχι στην «κιμαδοποίηση» και στην σύνθλιψη της προσωπικότητας, στην υπέρβαση και όχι στον εκμαυλισμό.
Προχωράς σε εκείνον τον δρόμο που οι περισσότεροι διστάζουν ή αρνούνται, αν και κατά βάθος επιθυμούν να ακολουθήσουν, φθονώντας όσους πιστά τον ακολουθούν.
Προχωράς γιατί ξέρεις ένα και μοναδικό πράγμα: ότι είσαι εν τέλει τυχερός που βρίσκεσαι εδώ σε αυτό το μονοπάτι, μετά από αιματηρούς κόπους και ανυπέρβλητες προσπάθειες, κοιτάζοντας «τα σημάδια του πεπρωμένου σου ».
Χαίρεσαι παρότι έχεις πονέσει αμέτρητες φορές από τα κτυπήματα των συνανθρώπων σου, από τις αμετανόητες αδικίες που διαπράχτηκαν εις βάρος σου γιατί εσύ δεν μολύνθηκες, δεν υπέκυψες και έκανες την πιο σοφή επιλογή .
Βαδίζεις σε αυτόν τον δρόμο, που επέλεξες εσύ και δεν στον επέβαλαν, τήρησες την προσωπική σου συμφωνία με την καθαρή σου συνείδηση .
Βαδίζεις τον δρόμο τον « λιγότερο ταξιδεμένο » και βαδίζεις πάνω από όλα ελεύθερος και μόνος.
(Της Κατερίνας Κωστάκη)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)