ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου

Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ ΠΟΝΟΣ (Χρύσα Βελησσαρίου)

Είμαι γεμάτη, συναισθηματικά πλήρης.
Έζησα για δέκα ζωές, αγαπήθηκα.
Αγάπησα και αγαπώ με πάθος.
Γεννώ ζωή, προώθησα τη ζωή.
Δίπλα μου οι άνθρωποι χαρούμενοι στεκόταν.
Ρουφώντας κι από τη δική μου τη χαρά.
Πέρασε ο χρόνος και κατάλαβα ο πόνος
Υπήρξε ο μεγαλύτερος ο δάσκαλός μου.
Σαν σε κοιτούσα και κρατούσα σου το χέρι,
Σαν σε φιλούσα δίχως να σταματώ που πολύ σου αρέσει,
Σαν σου δινόμουν ασυστόλως, τόσο που φοβόσουν,
Σαν σ' αγαπούσα απόλυτα, ενώ εσύ απορούσες γιατί...
Εκείνος ήταν ο μέντοράς μου,αυτόν να ευχαριστείς!
Και πάλι τώρα, που εσύ μ'αποφεύγεις-
Σαν συνήθη λεκέ στον κόσμο σου, που πλέον σ' ενοχλεί-
Ο πόνος, ο αλγινός μου αιώνιος εραστής θα με παρηγορεί.

"Αγγελίες" - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Διατίθεται απόγνωσις
εις αρίστην κατάστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον.
Σε τιμές ευκαιρίας.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον
έδαφος πωλεῖται
ελλείψει τύχης και διαθέσεως.

Και χρόνος
αμεταχείριστος εντελώς.

Πληροφορίαι: Αδιέξοδον
Ώρα: Πασα.

Η στιγμή

   Φτερό από πουλί καλλικέλαδο, η στιγμή, χάθηκε στον άνεμο, πέταλο ρόδου που οι νύκτιες αύρες το αποπλάνησαν. Κι άρχισα, πάλι να παιδεύω το χαρτί, να σχεδιάζω κύκλους μικρής ζωής, οριζόντιες του ονείρου και κάθετες, πορφυρές διαδρομές του έρωτα και του πάθους.

   Θαρθείς... ψιθύριζε με προσδοκία η μύχια φωνή.

   Θαρθείς... αγωνιούσε η αφή.

   Ναρθείς... υπερθεμάτιζε ανυπόμονα σε προσταγή το στόμα με τη γραμμή των χειλιών ανοικτή στο φιλί. Και συ, είσαι πάντα εκεί στους ίσκιους και στα χαμόγελα της ψυχής και του σώματος. Είσαι, εκεί, πάντα εκεί, σύννεφο σε ρόδινη έξαψη, ουρανός σε αιθρία που σκέπει τις μέρες της οδύνης αναμορφώνοντας το σύμπαν μου. Είσαι από πάντα εκεί, μια αίσθηση ακούραστη που κουβαλά χρόνια και χρόνια την πάμφωτη αλήθεια της. Εκείνη, της στιγμής που ποτέ δεν έχει μέλλον, παρά μόνο παρόν και ραδινή διάρκεια όση εμείς απλώνοντάς την της χαρίζουμε. Διάρκεια που γίνεται αμέσως μνήμη - φως, μνήμη - ζωή και μνήμη - απαντοχή.

   Η στιγμή, η φευγαλέα, η μόνη ζώσα μέσα στις ώρες μας, τις ημιθανείς, η στιγμή που σαν χνούδι και σαν αύρα ανεπαίσθητη σ' εκείνο το ολίγιστο γίνεται κόσμος πλήρης, τελειωμένος, χρόνος σε πύκνωση, γίνεται χθες και σήμερα και αύριο ανθηρό κάτω από της παλάμης σου το στέγαστρο.

Καραινδρου Ελενη - Memories / Στην πνοή της συνύπαρξης