ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΛΑΜΙΑ!

Δηλώνουμε ειρηνικά την αγανάκτησή μας κατά της κρίσης. Κατά όλων αυτών που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Αυθόρμητα, χωρίς κόμματα, ομάδες και ιδεολογίες. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΑΡΚΟΥ ΣΤΗ ΛΑΜΙΑ ΣΤΙΣ 6 Μ.Μ. ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΝΟΥΜΕ! .http://www.facebook.com/event.php?eid=122404917841885

"Η Περιφραστική Πέτρα" - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Μίλα .
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία.
Πες:
«άδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πες:
«θα δούμε»,
«αστάθμητο»,
«βάρος».
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
Αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώζεις,
πες,
«δεν άκουσα».
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ αυτές σε αιχμαλωτίσει,
σ' ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ΄ τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες «ολόκληρη»,
πες «ελάχιστη»,
που σ αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πες «αστέρι», που σβήνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα - ίσα
να βάλω έναν τίτλο
σ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

Φεύγα - Φωτεινή Δάρρα HD

"Φεύγα"

Μια νύχτα σαν κι αυτή
μέσα στην υγρή σιωπή
ξεγλυστρώ τη μικρή μου αμαρτία
να συναντήσω, να συναντήσω

Στης νύχτας τη σκιά
και στην αγκαλιά παλιάς
ηδονής σκοτεινής και πλανεύτρας
κρύβομαι πάλι, κρύβομαι πάλι

Φεύγα

Πως βρέθηκα εδώ
ποιο ακολουθώ κρυφό
της ψυχής σκοτεινό μονοπάτι
πως να γυρίσω, πως να γυρίσω

Στης φυγής μου το κορμί
ανασαίνω
απ'του χθες τη φυλακή
ξεμακραίνω

Φεύγα

Πως βρέθηκα εδώ
και ακροβατώ γυμνή
στη σκηνή δίχως μάσκα και λόγια
πως να ξεφύγω, πως να ξεφύγω

Φεύγα

"Φωτογραφία 1948" Κική Δημουλά

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ό,τι προειδοποιούμαι γι’ αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ’ άπ’ τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφος μου ή καταδότης.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασ’ επάρκεια κάποτε.

Συ δε φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να ‘χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως οπού να ‘ναι έρχεσαι.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

Το δεύτερο ξεκίνημα

Ακούω τη μουσική του κόσμου,
είναι μαγική κι ατελεύτητη
γιατί είναι η μουσική της καρδιάς. 

Στους ήχους της,

τολμώ τις μύχιες αποκαλύψεις μου.

Στους ήχους της,

καμιά προσποίηση, κανείς συμβιβασμός.

Στους ήχους της

μιλώ μια τίμια γλώσσα,

ποθώ ένα ζεστό ανθρώπινο πλησίασμα,

αγαπώ πλατιά κι απροκάλυπτα.

Ξαναρχίζω λοιπόν απ' την αρχή

με αγνότητα και επίγνωση,

βαδίζοντας όλο και πιο κοντά στην καρδιά μου.

Ψάχνω τη χαμένη αρμονία,

την αταλάντευτη ισορροπία,

τη ρωμαλέα αναπνοή της αντίστασης,

ενάντια σε μια απρόσωπη, επίπεδη εποχή.

Ξεκίνημα ανεμόφτερο

- καινούργια αφετηρία -

συναίσθηση οδυνηρής ωρίμανσης.

"ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ" (5)

V

Διαλυμένο απόγευμα στο τελευταίο
φως. Οι λεύκες οι ψηλές να τρέμουν
και η καρδιά μου.
Κρύος Αρχάγγελος στο σώμα
κι οι αμμουδιές του ξημερώματος τίποτα
πια δεν καθρεφτίζουν.

Σωπαίνω,
για να υφάνω αντιστάσεις, καθώς όλα
ορυμαγδός και φωνασκία μες στο ανίερο
μεθύσι της υπερβολής.

Σωπαίνω,
όταν η μέρα μαζεύει τις εικόνες της
κι η νύχτα κατεβαίνει, σκηνογραφεί το άπειρο
πάνω απ' την αγωνία μου που θάλλει
για το εδώ και το επέκεινα
της σκοτεινής μου ρίζας.

Η σιωπή
ανάταση κυπαρισσένια
εντός μου, που αρχίζει απ' το κουκούλι 
και τελειώνει στα φτερά.

Η σιωπή
ένας πλήρης κόσμος σε πύκνωση
μια αυτοεξορία, όμως ζωή
ακαταπαύστως
η πιο αυθεντική, η πιο ανεμπόδιστη
έτσι καθώς σκύβω ν' αφουγκραστώ
τον εαυτό μου.


(Π. Τζ.)

"ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ" (4)

IV

Καράβι του χαμού

κόβω τις άγκυρες, όταν επιθυμία 

ρήγισσα φυσά των αβύσσων τους ανέμους

στ' ανήμπορα πανιά, κι εκείνα

ριγούν από μέθη τρίσβαθη

για το εκεί

το μυθικό εκεί, του οίστρου,

της οδύνης και της ανατροπής,

ούτε τοπίο χρυσαφιού σαν αγκαλιά

ανοικτή ούτε μυχός ευλίμενος, παρά

πέλαγος μελανό κι ωκεανός 

της καταιγίδας.

"ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ" (3)

ΙΙΙ

Οι μέρες μου, σαν παλιωμένο 
ρούχο - ο χρόνος ανεπίστρεπτος - κι οι νύχτες
μεταμέλειες ψιθυριστές.

Έφηβες κερασιές
οι μέρες μου, έρχονται με τον ήλιο
με τη βροχή περνούν, με το φιλί
βλασταίνουν κι ύστερα τρεμοσβήνουν
στο ξοδεμένο φως.


Οι μέρες μου, χνούδι
γιορτης ευκολότριφτο ακόμα
συλλαβίζουν τη γλώσσα της αφής.

Σύμπασα η πλάση
οι μέρες μου, σε αίσθηση πρωτόπλαστη
και δίψα ένσαρκη για κείνον που προσπέρασε
αφήνοντας το ίχνος του ζεστό
στα δάκτυλά μου.


Οι μέρες μου, Σισύφεια σταύρωση στον πόθο
της ζωής.

"ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ" (2)

ΙΙ

Είμαι της πνοής το αποτύπωμα

στο θολωμένο τζάμι, ο απόηχος

της μακρινής σταγόνας

κι η λάμψη της μαζί.

Είμαι της σάρκας στίχος

του αίματος ρυθμός στην προσωδία

της βαθιάς συνομιλίας των ψυχών

και των σωμάτων.

Είμαι φιγούρα τραγική

σε κάποιο μύθο, μια μύχια

προσευχή ή μια βλαστήμια χωρίς ποτέ

της κάθαρσης "τον φόβον

και τον έλεον".

Είμαι ένας άνθρωπος, κλωστή

ονείρου, έτοιμη να κοπεί.

"ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ"

 Ι

Είμαι πολλές ψυχές μαζί

- ανήλιαστες ψυχές -

κόσμος διαλυτός ανάμεσα στα ρυάκια

της βροχής, στη σκόνη των διαδρομών

στην τέφρα της Αγάπης.

Είμαι η ξεχασμένη έξαψη στις συντριμμένες

παρειές που ωστόσο αγρυπνά

στο πείσμα του Καιρού απ' τον αντάρτη

πόθο, τον απολέμητο,

γι' αυτό και πάντα ηδονικό 

στο ανακάλημά του.

Είμαι πολλές φωνές μαζί

ακόλαστες φωνές που δέρνονται

εντός μου

και ψαχουλευτά, επώδυνα ζητούν

της ελάχιστης ελπίδας τη ρωγμή

να δραπετεύσουν

να γίνουν φως.

(Π.Τζ.)