Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ ΠΟΝΟΣ (Χρύσα Βελησσαρίου)

Είμαι γεμάτη, συναισθηματικά πλήρης.
Έζησα για δέκα ζωές, αγαπήθηκα.
Αγάπησα και αγαπώ με πάθος.
Γεννώ ζωή, προώθησα τη ζωή.
Δίπλα μου οι άνθρωποι χαρούμενοι στεκόταν.
Ρουφώντας κι από τη δική μου τη χαρά.
Πέρασε ο χρόνος και κατάλαβα ο πόνος
Υπήρξε ο μεγαλύτερος ο δάσκαλός μου.
Σαν σε κοιτούσα και κρατούσα σου το χέρι,
Σαν σε φιλούσα δίχως να σταματώ που πολύ σου αρέσει,
Σαν σου δινόμουν ασυστόλως, τόσο που φοβόσουν,
Σαν σ' αγαπούσα απόλυτα, ενώ εσύ απορούσες γιατί...
Εκείνος ήταν ο μέντοράς μου,αυτόν να ευχαριστείς!
Και πάλι τώρα, που εσύ μ'αποφεύγεις-
Σαν συνήθη λεκέ στον κόσμο σου, που πλέον σ' ενοχλεί-
Ο πόνος, ο αλγινός μου αιώνιος εραστής θα με παρηγορεί.