Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

"Προκήρυξη νέων θέσεων" του Ευγένιου Αρανίτση

Ακολουθούν οι κατηγορίες των όντων που θεωρούνται φύσει και θέσει σύμμαχοι των εξεγερμένων παιδιών. Σαν όλα τα κύματα, το ωστικό κύμα των παιδιών παρουσιάζει εγγενή χαρακτηριστικά, όπως πηγή, συχνότητα, μήκος ταλάντωσης, ένταση και αλλαγή συμπεριφοράς ανάλογα με την αγωγιμότητα των υλικών. Οι κατηγορίες που ακολουθούν υπολογίζονται ως καλοί αγωγοί του κύματος και αυτό μένει ν' αποδειχθεί:

οι φοιτητές

οι σπουδαστές

οι χουλιγκάνοι και οι τσιγγάνοι

οι απεργοί, οι εξτρεμιστές, οι παλαιοί ανιχνευτές, οι τυχοδιώκτες ταξιδευτές κι αχόρταγοι εραστές, οι αλήτες, οι απόκληροι, οι αγοραστές κατοικιών που δεν υπήρξαν ποτέ
οι σεμνοί περιθωριακοί κι όσοι απεχθάνονται τον φασισμό, τον σταλινισμό, τον σεχταρισμό και, πρωτίστως, τον ιδεολογικό καθωσπρεπισμό

όσοι αντιστέκονται στον ακρωτηριασμό της επιθυμίας για τη συγκρότηση ταυτότητας κι όσοι διαισθάνονται πως ο έρωτας είναι θέμα προτεραιότητας, όπερ έδει δείξαι

αυτοί που ξέρουν ότι ο ψίθυρος των ειδήσεων, στους δρόμους, είναι ο έσχατος πειρασμός

όσοι αρνούνται πως η ζωή είναι θεσμός κι όσοι αγαπούν τη σιωπή ως εκφώνηση του ονόματος του άνθους στο αιθερικό πεδίο· όσοι διαψεύδουν ότι ένας μάρτυρας δεν αρκεί κι ότι χρειάζονται δύο

όσοι νιώθουν ότι, την ώρα του θανάτου, σημαντικός είναι ο θάνατος, όχι η ώρα

οι αναρχικοί, οι αναρχοσυνδικαλιστές, οι αυθεντικοί κομμουνιστές, οι οπαδοί του Φουριέ εδώ και τώρα

όλοι όσοι λένε «Καληνύχτα, μωρό μου» και το εννοούν· οι καρακάξες στα καλώδια της ΔΕΗ κι οι αρουραίοι και τα ρακούν

οι τιμωροί της διαφθοράς, οι νοσταλγοί της Διαφοράς που παράγει νοήματα, επιπλέον πάρα πολλοί καθηγητές και δάσκαλοι, πιθανόν και νηπιαγωγοί

όσοι απηύδησαν βλέποντας να ταπεινώνεται η φύση, να καταστρέφεται η Γη· όσοι σιχαίνονται τις βλακώδεις ανανεώσεις του στυλ για το απόλυτο look· όσοι λατρεύουν τον κάπτεν Κουκ, όσοι ουδέποτε πειθαρχούν στις αναμετρήσεις με τα χρονόμετρα, τέλος όσοι κινούνται στα όρια του σφάλματος, όσοι γίνονται πλοηγοί δίχως την άδεια των διαχειριστών του συστήματος κι όσοι διακρίνουν τη σχέση μεταξύ φροντιστηρίου και αστυνομικού τμήματος

όσοι μεγάλωσαν θεωρώντας τον ενεστώτα ως το σημείο βρασμού των συμβάντων

τα ορφανά, οι άστεγοι και οι άστεγες προπάντων

όσοι βαρέθηκαν να τους λένε ότι το μέλλον θα 'ναι έτσι κι αλλιώς και αλλιώτικα· κάθε μη προνομιούχος

οι πλέον έξυπνοι θείοι, οι τρυφερές μας ξαδέλφες, οι τρελόγριες με την ομπρέλα τους, οι τρεις κι ο κούκος

όσοι αρνούνται να ξανακούσουν τη φράση «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» κι όλοι όσοι δεν επενδύουν στο μέλλον

τα φρικιά, οι κυνηγοί κεφαλών, τα εννέα τάγματα των αγγέλων

οι ποιητές της γενιάς μου πλην ενός, ξέρετε τίνος, και οι θαμώνες του μπαρ Πετεινός

όλοι όσοι μισούν όλους όσους μισούν τα τζιτζίκια και τις κιθάρες· όλοι όσοι ταυτίζουν τα ευχολόγια με κατάρες

όσοι ακούν τα συνθήματα με ολόκληρο το σώμα τους κι όχι μόνον με τα αφτιά

τα δεκάδες αγαθά πνεύματα που φέρνουν βροχή κι αυτά που φέρνουν φωτιά

τα πνεύματα των αθώων, των θυμάτων δικαστικής πλάνης, των χρυσοχόων της Μέσης Ανατολής· το πνεύμα του Αρθούρου Κραβάν, του Ροϊδη, του Καρασούτσα, του λόρδου Μπέιντεν Πάουελ και τα τριάντα χιλιάδες πνεύματα των παιδιών που εκτέλεσε ο Ηρώδης Α' ή Μέγας· τα πνεύματα του Νικολά του Ξανθού, του Ετιέν ντε Κλουά, του λεγόμενου και Βοσκού, καθώς και όλων όσοι ακολούθησαν την ειρηνική επανάσταση των παιδιών, το 1212, στην κεντρική και νότια Ευρώπη· ας μην ξεχνάμε και το πνεύμα της σπατάλης, τον ευεργέτη της ανθρωπότητας

τα πνεύματα που προστατεύουν τις λίμνες, τη συγκομιδή του ζαχαροκάλαμου και την ανάπτυξη της σεξουαλικότητας

οι ηγέτες της νύχτας, εκείνοι που ονειρεύτηκαν ότι ακολουθούσαν την ίδια τους την κηδεία, όσοι ονειρεύονται κεραυνούς εν αιθρία· όσοι δεν θέλουν εκπαίδευση αλλά παιδεία κι όσοι εξαρχής ήταν ενάντια σ' εκείνους που ήταν υπέρ του βολέματος

όσοι αρνήθηκαν ν' ανταλλάξουν το ασήμι τού ενός και μοναδικού ηλιοβασιλέματος· οι πατεράδες που θα παραμείνουν αυτό που λέει η λέξη κι όχι απλώς δότες σπέρματος· όσοι δεν αγαπούν τον πλησίον αλλά πλησιάζουν τον αγαπώντα

ποικίλα, άγνωστης προέλευσης, καλοπροαίρετα θαλάσσια ή αστρικά όντα

οι ακόμη αγέννητοι, όσοι σεβάστηκαν τον νόμο και παραβίασαν τους νόμους, όσοι κουβάλησαν τον εαυτό τους στους ώμους· το λούμπεν προλεταριάτο, οι ζητιάνοι, οι κλέφτες που είχαν και έχουν σαν προστάτη τους τον Ερμή, οι διαρρήκτες, οι αρματολοί κι οι ληστές· οι λεπροί· αρκετοί ψυχαναλυτές, όλοι ανεξαιρέτως οι βουδιστές, οι τελευταίοι ντανταϊστές, οι τροτσκιστές, οι εντός φυλακών και τα θύματα βάναυσης τιμωρίας

οι μετανάστες τρίτης κατηγορίας· οι μετανάστες τετάρτης και πέμπτης κατηγορίας· όσοι ανατράφηκαν από ζώα, όπως ο Κασπάρ Χάουζερ και ο Μόγλης

όσοι αρρώστησαν σε γεφύρια και όσοι έζησαν στο κατώφλι μιας τρώγλης· οι πιο καλοί μουσικοί και όσοι βρέθηκαν το Σαββάτο εκεί

όσοι χτυπήθηκαν από κάποιον που χτυπήθηκε από κάποιον που χτυπήθηκε από μπάτσο

όσοι ζηλεύουν τον Δον Κιχώτη και, κυρίως, τον Σάντσο· οι πουτάνες, οι αργόσχολοι, η Φτερού, ο ανισόρροπος κόμης Μπαλταζάρ Κλοζόφσκυ κι η περιβόητη κουτσή Μαρία

όσοι εκτιμούν την εμπειρία· όσοι δροσίζονται στον ίσκιο του χρόνου, οι απελπισμένοι και μερικοί εκφωνητές ραδιοφώνου· ορισμένοι σιωπηλοί νεραϊδοπαρμένοι που άκουσαν την πανσέληνο να εκπέμπει στα 2 Hz· όσοι περπάτησαν στα Τέμπη· οι τζαμπατζήδες, οι μεθυσμένοι

οι ιδιοκτήτες των θερινών σινεμά, για να μην πούμε και για κείνους που ξέρουν ότι άλλο μητέρα και άλλο μαμά, ενώ «έχω τα κέφια μου» δεν σημαίνει «στα τέτοια μου», άρα χρειάζεται προσοχή

όσοι έπαψαν να ανέχονται την ανοχή

οι αδέσποτοι σκύλοι της Πατησίων, οι αδέσποτοι σκύλοι των Εξαρχείων

οι αδέσποτοι σκύλοι εν γένει

ο δαίμων του τυπογραφείου

η χήρα του Γκάτσου

ο Αρχιεπίσκοπος

οι τζαμάδες

εγώ

Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

“Mi ultimo tango en Atenas”



«Το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα» είναι το ολοκαίνουριο τραγούδι των APURIMAC, που κυκλοφορεί σήμερα.
       Σε μια χώρα που δεν μπορεί να βρει το βηματισμό της, που δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να φανταστεί το μέλλον της.  Σε μια κοινωνία που έχει χάσει τη συνοχή της, σε μια καθημερινότητα που γίνεται όλο και πιο αβάσταχτη. Σε μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα, όπου κάποιοι «εγκέφαλοι» παίζουν και τζογάρουν πάνω στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων αποφασίζοντας ποιοι λαοί θα επιβιώσουν και ποιοι θα οδηγηθούν στον αφανισμό, ποιοι θα έχουν δουλειά και ποιοι θα οδηγηθούν στην αυτοκτονία, ποιοι θα μορφωθούν και ποιοι θα παραμείνουν αμόρφωτοι και εύκολοι στόχοι:
      Οι APURIMAC παρέα με την Έλλη Πασπαλά, μας τραγουδάνε το Τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα. Πρόκειται για ένα τραγούδι με την εξής πρωτοτυπία: ενώ είναι γραμμένο στην ισπανική γλώσσα, ο δημιουργός του Daniel Armando (αργεντινός στην καταγωγή και με πείρα από κρίσεις και χρεωκοπία) χρησιμοποιεί 100 ελληνικές λέξεις δοσμένες στην ισπανική γλώσσα, οι οποίες περιγράφουν με πολύ δυνατές εικόνες όλη την πραγματικότητα που ζούμε στις μέρες μας.
        Και γιατί το τελευταίο μας ταγκό; Γιατί αν δεν ξυπνήσουμε και δεν αντιδράσουμε σαν άνθρωποι άμεσα, τότε δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε ένα ταγκό ακόμα.
Είναι μια παραγωγή του Άγγελου Σφακιανάκη Μικρός Ήρως.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ”


ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια.

Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο 
μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

"Η ΑΓΑΠΗ" - Λεό Μπουσκάλια

    "Η αγάπη είναι αγάπη μόνον όταν προσφέρεται χωρίς προσμονή ανταλλαγμάτων. Λόγου χάρη, δε μπορείς να επιμένεις να σ' αγαπήσει κάποιος, να σου ανταποδώσει την αγάπη. Ακόμη και να το σκεφτεί κανένας αυτό, είναι αστείο. Ωστόσο υποσυνείδητα, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν. Αν αγαπάς αληθινά τότε δεν έχεις άλλη επιλογή από το να πιστεύεις, να έχεις εμπιστοσύνη και να ελπίζεις ότι η αγάπη θα σου επιστραφεί. Αλλά δεν υπάρχει καμία σιγουριά γι' αυτό, καμιά εγγύηση. Αν περιμένει κανένας ν' αγαπήσει μόνον όταν θά 'ναι σίγουρος ότι θα δεχτεί ίση αγάπη σαν αντάλλαγμα, θα περιμένει για πάντα. Στην πραγματικότητα, αν αγαπά χωρίς την παραμικρή προσδοκία πάλι στα σίγουρα θ' απογοητευτεί τελικά, γιατί δεν είναι καθόλου πιθανό ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να ικανοποιήσουν όλες τις ανάγκες του, έστω κι αν η αγάπη τους γι' αυτόν είναι μεγάλη. 


   Αγαπά κανένας επειδή το θέλει, επειδή αυτό του δίνει χαρά, επειδή ξέρει ότι η ωρίμανση και η ανακάλυψη του εαυτού του εξαρτάται από αυτό. Ξέρει ότι η μοναδική σιγουριά που έχει βρίσκεται μέσα στον εαυτό του. Αν εμπιστεύεται τον εαυτό του και πιστεύει σ' αυτόν, θα εμπιστεύεται και θα πιστεύει και στους άλλους. Θα είναι πρόθυμος ν' αποδεχτεί το καθετί που είναι ικανοί να του δώσουν, αλλά θα μπορεί και να είναι σίγουρος και να μην εξαρτιέται από τίποτα άλλο έξω από τον ίδιο τον εαυτό του."

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Σαν κορυφαία της κυκλικής σιωπής (Πόλυ Τζωρτζοπούλου - Καρανάσου)



           Στις γυναίκες όλων των καιρών

Πολύαλγες γυναίκες
πώς πνίγετε τις μύχιες φωνές - κραυγές
εκείνες που λιμνάζουν προαιώνια στην πίκρα
του αδοκίμαστου
έτοιμες ν' αφαιρέσετε τη γνωριμία
του άφθαστου στο πάμφλογο
του ονείρου.

Ω των φρυγμένων πόθων αναστολές
μια στέρνα μικρή βουρκωμένη στα έγκατα.

Γυναίκες απαραμύθητες.
της Μοίρας ο μαγνητισμός μια σύμβαση
κι η πλησμονή των αισθημάτων - ρεύμα
υπόγειο, βουερό στις φλέβες - να μένει ακατάληπτη
σαν δώρημα χιλιάκριβο, παρά σαν άκαμπτο
"πρέπει", αιχμηρό.

Ω της αβύσσου θλίψη έγκρυπτη
στην κυκλική σιωπή σας, ω ερημόκαρπες
μορφές στα κράσπεδα του κόσμου, κρυσταλλωμένα
αστέρια σ' άστοργους ουρανούς.

Τριστάλαινες γυναίκες
στο πάθος το λυσίκομο του Έρωτα
ενδοτικές
με τα βαθύφυλλα αινίγματα των αγγιγμάτων
ν' ανάβετε του θαύματος τη σπίθα
σφίγγοντας μες στον κόρφο σας όλες τις Ευκτικές
των γαλανών ευχών που μένουν
ανεπίδοτες. Γιατί, διαβατική
η Αγάπη
μόνο το ίχνος της ολόγλυφη
αγωνία στο πρόσωπο … κι ο άλλος,
ο πολυφίλητος,
μαρμαρυγή ολιγόζωη. Και σεις να ψάχνετε,
να ψάχνετε την άγια ανταπόκριση πλούσιες
από λύπη, γιατί πολύ αγαπήσατε
στο θρόισμα του λευκού, στο χείμαρρο
του γαλάζιου παράφορα, παράτολμα,
ολοκληρωτικά και πάντα
αμετανόητα.

Ω λόχμες του γλυκασμού
Γυναίκες
πώς αναλώνεστε από προσμονή σε προσμονή
καρτερικές
στου εγκρεμού το βράχο.
Πώς ξημερώνεστε ίσκιοι
σε σκοτεινές αυγές διψώντας
λέξεις ζείδωρες  
τόσα διάπυρα ικεσίας βλέμματα
κάθε που πολιορκείτε της αφωνίας
την παγωνιά ν' ανθήσει
να μιλήσει.
Πόση ερημία
στην κλίνη της φιλότητας.

Γυναίκες απόλυτα τρωτές
στων ανθρωπείων τη θάλασσα
πώς σπεύδετε να δικαιολογήσετε όλα
τ' αδικαιολόγητα και την ασχήμια, την ένδον
φτώχια, το "τίποτα" στην κίβδηλη
συντροφικότητα
να το μεταμφιέσετε σε κάτι άλλο - ξόρκι
και φυλακτό η Αγάπη - που να πονά
λιγότερο, εσάς μέμφομαι
μαζί με μένα και για σας μέλπω
τον έλεγο
της αθλοφόρου
απαντοχής ω τλήμονες
γυναίκες.

        Αύγουστος 2000