Να 'σαι ελαφρύς και πρωτότυπος, με τη σκέψη σου σαν την τέταρτη απ' τις Χάριτες που δεν υπήρξε πριν γράψω αυτήν εδώ τη φράση.
Να 'σαι ελαφρύς όπως το μή μαργαριτάρι και το μη σίδερο.
Απ' όσα βιάζεται να καταπιεί το μάτι, να χωνεύεις μόνον το φως εκείνο που ξέρει να κλαίει αθόρυβα.
Ακούω αυτή τη σιγαλιά, κι ακούω το φύλλο που πεθαίνει, ακούω του εντόμου τη βοή. Κι ακόμα ακούω την άνοιξη βαθιά στη γης να υφαίνει ανθούς για τη ζωή...
Τι νόημα έχει να τρως ελάφι σκοτωμένο με τη χάση του φεγγαριού, ψημένο σε σχάρα από ξύλα ροδιάς, σβησμένο με κρασί από ιδρώτα, γαρνιρισμένο με δαμάσκηνα και αμύγδαλα που τα πότισε μια κι έξω η τύχη!!!
Νόημα έχει να σταθείς ανάμεσα στα πράγματα με το Αληθινό τους Όνομα, να γίνεις εκείνος που τα συνδέει με το ονειρικό του κύκλωμα, με την ψυχή του on line.
Να 'σαι ελαφρύς σαν το ποίημα όχι σαν το βιβλίο.
Πες στη φλόγα του κεριού:
- ΦΛΟΓΑ, σε ΣΒΗΝΩ... Θα βρω για παρέα ένα άλλο ΦΩΣ που το ΒΛΕΜΜΑ του θα ΞΕΡΕΙ θα ΞΕΡΕΙ να με ΒΛΕΠΕΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου