Αν διψάσεις εγώ θα γίνω το νερό (...)

                               Αν κρυώνεις εγώ θα σου γίνω το ένδυμα (...)

                                   Αν πεινάσεις εγώ θά 'μαι  το ψωμί.

(Δ. Π. Παπαδίτσας "Νυχτερινά")

Έχεις μια σπάνια χάρη προσφοράς. 'Ερχεσαι προς εμένα πάντα φως και δώρημα φωτός. Έχεις μια σπάνια χάρη προσφοράς, ακόμα κι από μακριά, όταν με κεινη τη φωνή σου λίγο ραγισμένη, απόλυτα πειστική με βγάζεις απ' τα τείχη μου, με σπρώχνεις να δοκιμάζω τα όριά μου. Μοιάζεις με κόκκινο πλατανόφυλλο σ' ένα ποτάμι ορμητικό και γω που κυνηγώ το όνειρο μόνο κοντά σου τρέχω να σε φτάσω ανάμεσα τα σπαρμένα βράχια της ζωής μου.

Τις νύχτες μια θέρμη με κυκλώνει, ένας ψίθυρος μ' ακολουθεί που φτάνει απ' της νοσταλγίας τα λιβάδια. Κι απο τότε τίποτα δεν είναι το ίδιο μέσα μου και γύρω...

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ-KOYΛΙΑΝΟΥ,ΓΑΥΡΟΣ,ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

"Δορκάδα τρέχει η αγάπη μου στα όρη των αρωμάτων"

     Η νύχτα φώτιζε τη νύχτα. Δίχως άλλη πίκρα, δίχως άλλη σιωπή, παρά μόνο με των άστρων τη μαρμαρυγή.

      Η ώρα - πρόκληση να μιλήσω για όσα χαράζουν την ψυχή και ψάχνω τη γλώσσα που τους πρέπει. Όχι για τον άνεμο - πόθο που κόβει την ανάσα με την έντασή του, τον Έρωτα, το "γλυκύπικρον αμάχανον όρπετον"*. Ούτε για την ηδονική περιπλάνηση στο ξυπνημενο σώμα που κάνει τους πόρους του ν' ανθίζουν. Ούτε, ακόμα, για το βαθύ αναστεναγμό που σβήνει λυγμώδης.

   Μιλώ για κείνη τη μεταστοιχείωση του πάθους σε τρυφερότητα, το φύσημα δροσιάς που πνέει για να γαληνέψει τη φουρτούνα, καθώς οι κάθιδρες παλάμες αλλάζουν το σφίξιμο σε χάδι. Χείλη στα χείλη ακινητούν σαν δίδυμοι δρομείς που έφτασαν στο τέλος και αναγνωρίζονται και ανταλλάσσουν τη στοργή τους, αφού ξόδεψαν και ξοδεύτηκαν στο δρόμο μοιράζοντας στα δύο το όνειρο και την πραγματικότητα.

        Μιλώ για την αγάπη...

* Σαπφώ "γλυκύπικρο ακαταμάχητο σαν ερπετό"
 

"Η αδυναμία του δυνατού"

      Στο άδειο της νύχτας αναμετρώ, του ασημάδευτου καιρού το άδειο. Το φεγγάρι, πληγή κόκκινη, ανεπούλωτη. Τα ποιήματα, "βάρος περιττό", καμιάν ανάσταση δεν τρικυμίζουν.

      Απ' το πηγάδι της ψυχής, πουλιά αλαφιασμένα, φτερουγίζουν οι απορίες: Γιατί είμαι δυνατή; Γιατί παίρνω στους λυγισμένους ώμους μου τις ώρες τις βαρύθυμες των άλλων; Γιατί σε ατραπούς που φιδοσέρνονται μες στην ομίχλη της ανάγκης, ανοίγω πάντα δρόμο με της θέλησης τα σιδερένια δάχτυλα;

     Δάκρυα που δεν κύλησαν από τους ηρωισμούς της κάθε μέρας κι άφησαν την απόγνωση βαθιά πτυχή στα χείλη.

     Η αδυναμία του δυνατού, τόσο αδιανόητη για όλους, που να μη μπορεί πουθενά να καταχωρήσει ορατή την ανημπόρια του, αλλά να φυλακίζει πίσω από τη στίλβη της αποφασιστικότητας, ένα πυκνό νεφέλωμα φόβων και αναστολών.

    Η αδυναμία του δυνατού, τόσο οδυνηρή, όσο πιο ανάγλυφη έρπει στο πρόσωπο η παγωνιά της αξιοπρέπειας και το "όχι" της δικής του ανάσας, κραυγή αιχμάλωτη, να ξεψυχά στά άδυτα.

    Η αδυναμία του δυνατού σταθερά αθέατη, όταν σπεύδει όλα να τα χρεωθεί με το νοήμον της σιωπής σφραγίζοντας τα χείλη, ενώ μέσα του λιγοστεύει η απαντοχή, ακρωτηριάζεται η προσδοκία κι ο χρόνος σπάει ορμητικά στο πρόσωπό του.

    Μέσα στων περιστάσεων τη βουβή υπακοή, η αδυναμία του δυνατού, ιδιωτική οδός, απόμερη και άπορη, με τα εύσημα του άτεγκτου χρέους ρυμοτομημένη, να δείχνει στο μαύρο της διάψευσης, όχι τι είναι ζωή, αλλά τι δεν είναι.

ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙΣ-ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ

Η λέξη "αγάπη" θα έπρεπε να κατοικεί στην ανάσα, στο βλέμμα και στη σιωπή.
Εμείς φροντίσαμε να την ενισχύσουμε με το "πολύ" και το "πάρα πολύ".
Όταν λέμε "Σ' αγαπώ πάρα πολύ" φωτίζουμε την απουσία και τη φτώχεια της.
Όσο πιο πολλά επίθετα, τόσο πιο μικρό το περιεχόμενο της αγάπης.
Αλλωστε η περιγραφή των αισθημάτων δεν ανήκει σ' εκείνους που τα δηλώνουν 
αλλά σε κείνους που τα λαμβάνουν.
Λες πως μ' αγαπάς αλλά μετράει τι φτάνει σε μένα! 


"Ο καθρέφτης σου"

Την πρώτη πρώτη μας φορά
θυμούμαι ένα βλέμμα σου θλιμμένο
Κράτησε μόνο μια στιγμή
μα στο μυαλό μου μένει χαραγμένο

Ένας καθρέφτης σου είμαι εγώ
κι αυτό που θα μου στείλεις πίσω θα στο δώσω
Να μη μου λες πως μ' αγαπάς
άσε με το δικό μου τρόπο να το νιώσω

Μη λες τη λέξη "αγαπώ",
είναι μια κουρασμένη λέξη
Κοίτα με μ' ένα βλέμμα σου βαθύ
να δούμε, να δούμε ποιος από τους δυο θ' αντέξει.

(ανέκδοτο τραγούδι  του Λουδοβίκου των Ανωγείων)

Μαθήματα ζωής από έναν 17χρονο!

  Του Διονυσίου Μπούνια, 17 χρονών

 

       Πόσες είναι οι φορές που ξυπνάς καλά μέσα στην εβδομάδα;  Πόσες είναι οι φορές που κοιμάσαι καλά μέσα στην εβδομάδα; Κάθε ποτέ  νοιώθεις  όμορφα; ΕΣΥ με τον εαυτό σου…

      Είναι πολλές οι φορές που χρειάζεσαι και νοιώθεις την ανάγκη να ξεφύγεις από αυτά που σε κουράζουν. Τη δουλειά, τα προβλήματα, την καθημερινότητα. Είναι πολλές οι φορές που απλά δεν αντέχεις την πίεση και είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις. Η αλήθεια είναι πως δε μπορείς να κάνεις πολλά, μπορείς όμως να ζεις τις στιγμές με τους ανθρώπους σου, τους  δικούς σου ανθρώπους. Να ζεις τον καφέ με τους φίλους η με τον άνθρωπο σου σε μια μέρα γεμάτη ήλιο ή γεμάτη κρύο ή ακόμη καλυτέρα και τα δυο μαζί, να έχεις στο μυαλό το χαμόγελο τους και την ευχαρίστηση τους όταν θα πεις μια χαζομάρα για να γελάσουν η θα κάνεις κάτι όμορφο για ένα απλό χαμόγελο, να προσπαθείς κάθε μέρα για εσένα και τους γύρω σου να ξεφεύγεις με τον άνθρωπο σου και να κάνει το ίδιο και αυτός για σένα. Είναι σημαντικό να έχεις κάποιον δίπλα σου, έστω στα καλά. Στα άσχημα είναι λίγοι αυτοί που μένουν λίγοι αυτοί που αντέχουν στον πόνο. Να ζεις με την οικογένεια σου την κάθε στιγμή καλή ή κακή όμορφη ή άσχημη και να ζεις με υπομονή για αυτά που ήρθαν που θα έρθουν και θα περάσουν. 

       Να ζεις την ώρα που εργάζεσαι και να μην χαλιέσαι αν πεις σε κάποιον  καλησπέρα και απλά ξινίσει τα μούτρα του η δε σου δώσει σημασία. Είναι άλλου η απλά είναι μικρόψυχος. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που θέλουν να σε πονούν και να σε ενοχλούν με τέτοιο τρόπο και είναι πολλοί, μα είναι κρίμα για αυτούς, είναι απλά μόνοι.

       Να ζεις κάθε σου μέρα η και νύχτα με κόπο γιατί ίσως μια μέρα ανταμειφθείς και τον δεις στα χέρια σου, και δε μιλάω για χρήματα μιλάω για αξίες που κερδίζονται και δεν χαρίζονται,  η στη διάρκεια της ζωής σου. Ο κόπος είναι σκληρός, άδικος, καταπιεστικός, ζόρικος  μα συνάμα γίνεται θέληση με την όποια έχεις τη δυνατότητα να συνεχίζεις.

Να ζεις όχι ανέμελα , αυτά είναι πολύ γραφικές εκφράσεις, ανέμελα  ζουν , και πολύ καλά κάμουν, όσοι με τους οποίους  ο θεός ήταν πιο γενναιόδωρος η γνώριζε πως δε μπορούσαν να καταφέρουν αλλιώς. Ένα όμορφο δικό μου άτομο μου έχει πει, η ζωή δε σου φέρνει παραπάνω από όσα μπορείς να αντέξεις.

      Να ζεις όμορφα με το άγχος όχι να σου καταβάλλει τη ζωή και να τη ρίξει σε λήθαργο μα να μπορέσεις να το μετατρέψεις σε δύναμη ούτος ώστε να κινείς τα πάντα γύρω από σένα η τα πάντα να κινούνται γύρω σου με καλοκάγαθο και ευγενή τρόπο, όχι συμφεροντολογικά όπως θέλει η μάζα. Για πολλούς το άγχος είναι κακό, για κάποιους είναι ουδέτερο σα να μην υπάρχει και για κάποιους άλλους είναι τρόπος ζωής. Φαίνεται λίγο έως πολύ παράλογο μα έτσι είναι. Δυστυχώς η ευτυχώς το αποτέλεσμα μετράει.

     Να ζεις με το κεφάλι ψηλά γιατί αν κοιτάς κάτω το μόνο που βλέπεις είναι ο δρόμος η σκουπίδια η κάδους ενώ αν κοιτάς ψηλά βλέπεις τους ανθρώπους. Είναι όμορφοι οι άνθρωποι παρά τις παραξενιές τους παρά τα προβλήματα και παρά τα ελαττώματα. Και αν κοιτάξεις ακόμη πιο ψηλά θα βρεις αυτό που ψάχνεις, από όλες τις απόψεις : Υπάρχει ηρεμία, ομορφιά ακόμη και ζεστασιά.

Να ζεις με το παρελθόν πίσω σου, να το κουβαλάς δε λέω, μα με πλάτη σε αυτό όχι να προχωράς μπροστά και να κοιτάς πίσω. Βοηθά μερικές φορές βέβαια να δεις τα λάθη σου και τι διόρθωσες να δεις  τι κατάφερες, η και τι άφησες. Μα το παρελθόν δε μπορεί να σου καθορίσει το παρόν  η ακόμη και το μέλλον. Είναι σημαντικό  το παρελθόν για την υπόσταση του ανθρώπου και την εξέλιξή του μα ακόμα  πιο  σημαντική είναι η προσπάθεια για την ανέλιξή του…

       Όπως παρατηρήσατε χρησιμοποιώ πολύ τις εκφράσεις’’ ζω’’ και’’ μπορώ’’ γιατί  νομίζω και πιστεύω πως έχουν ένα αρκετά μεγάλο νόημα όσον αφορά στην προσπάθεια και στις δυνατότητες των ανθρώπων. Δεν πιστεύουμε στο τι μπορούμε να κάνουμε παρά μόνον αν βρεθούμε σε δύσκολες και αντίξοες καταστάσεις. Εκεί είναι το πρώτο από τα επίπεδα δυσκολίας.  Αν μπορεί κάποιος να δει τη ζωή σαν παιχνίδι, καλό θα ήταν ,ίσως έτσι υπάρχει πιθανότητα να το τερματίσουμε και να βγούμε νικητές.

       Είμαστε ήδη - αλλά και μια επιβεβαίωση δε βλάπτει!

«Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» (Λέο Μπουσκάλια)

          «Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.

          Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε».

         
          «Κατ’ αρχήν πιστεύω ότι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπάει είναι ότι αγαπάει τον εαυτό του. […] Δε μιλάω για το χάιδεμα του εγώ μας. […] Μιλάω για τον άνθρωπο που συνειδητοποιεί, ότι δεν μπορείς να δώσεις παρά αυτό που έχεις και γι’ αυτό καλά θα κάνεις να προσπαθήσεις όσο μπορείς ν’ αποχτήσεις κάτι. Θέλεις να είσαι ο πιο μορφωμένος, ο πιο λαμπερός, ο πιο ενδιαφέρων, ο πιο πολυτάλαντος, ο πιο δημιουργικός άνθρωπος του κόσμου, γιατί έτσι θα μπορέσεις να τα δώσεις όλα αυτά. Ο μοναδικός λόγος που έχεις κάτι είναι για να το δίνεις».

         
          «Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. […] Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. […] Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα. Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος∙ έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή. Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι –όχι όπως είμαστε εμείς».

          «Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια».

          «Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στον πόνο και στο τίποτα, θα διάλεγα τον πόνο».

          «Υπάρχουμε εμείς, ο εαυτός μας και πάνω σ’ αυτό τον εαυτό συσσωρεύουμε χιλιάδες και χιλιάδες πράγματα που μπορεί να μην είναι ο εαυτός μας, μα που να ανήκουν μάλλον στην οικογένειά μας, την κουλτούρα μας, τους φίλους και ούτω καθεξής. Τα παίρνουμε μαζί μας και τότε αυτά γίνονται εμείς και είμαστε ικανοί να πεθάνουμε για να υπερασπίσουμε αυτό το «εμείς» και καταφεύγουμε στην απάθεια για να αποφύγουμε τις προκλήσεις του νέου εαυτού.

          Δημιουργούμε επίσης μοντέλα τελειότητας. Περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τον έξω κόσμο να ταιριάσει μ’ αυτό που νομίζουμε εμείς σαν τέλειο».

          «Είμαστε ήδη τέλειοι. Ο κόσμος είναι ήδη τέλειος. Προσπαθούμε να επέμβουμε σ’ αυτή την τελειότητα κι από κει πηγάζουν όλα τα προβλήματά μας. Τι θαυμάσιο που θα ήταν, αν μπορούσαμε να δεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε ο τέλειος εαυτός μας. […] Μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις ποιος είναι ο τέλειος εαυτός σου. Είσαι όμως ο τέλειος εαυτός σου και είναι ο μοναδικός τέλειος εαυτός σου που θα περάσει έτσι στην ιστορία του κόσμου! Ίσως οι άλλοι να προσπαθήσουν να τον κάνουν ατελή […]»

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ

    Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωϊσμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση κι η δόξα του νικητή η υποταγή. Η ευγενική υποταγή όπως του βράχου που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς.

    Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, τα πράγματα μεταλλάσσονται .

    Δεν θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

    Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ εχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σε απαλλάσσω από μένα. Σ΄αγαπώ αληθινά και δεν φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!

    Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε.   Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.

    Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη…

Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

    Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.

                          (Απόσπασμα από το βιβλίο της Μ. Βαμβουνάκη)

Τέρα Άμου, απόσπασμα #1

"...η άρνηση είναι πάντα πιο εύκολη απ' την αποδοχή..."

     "Αλίμονο σε όποιον δεν προνόησε να κρύψει μικρούς ήλιους ή φεγγάρια πανσέληνα. Οι δαγκωματιές των ανθρώπων που μπαίνουν τόσο ξεδιάντροπα στων άλλων τις ζωές, προχωρούν στο σώμα, φτάνουν μέχρι τα παγωμένα ημερονύχτια της μοναξιάς.
Μη μένεις αδρανής. Αν πιστεύεις στη μοναδικότητα κάθε ανθρώπου, μη μένεις αδρανής. Άναψε ένα φεγγάρι και ξεγέλασέ τους. Κρύψου πίσω από τον ήλιο και θάμπωσε την περιέργειά τους.
      Και να θυμάσαι τούτο: η άρνηση είναι πάντα πιο εύκολη απ' την αποδοχή. Είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη η εξιχνίαση της ψυχής του Αγαπημένου. Του οποιουδήποτε Αγαπημένου..." 

(περιγραφή εξωφύλλου από το βιβλίο "Τέρα Άμου" του Νίκου Διακογιάννη)

«Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες που αγαπούμε» (Ν. Εγγονόπουλος)

Είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν' τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
- υπερήφανα ως ειν' -
οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε
λίμνες

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν' οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν'
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν' οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ' εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία.

"ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ" (Μαχαράτζι):

Έχουμε ένα ανθρώπινο σώμα,
το τέλειο μουσικό όργανο που μπορεί 
να παίξει την τέλεια μουσική,
τις νότες της ευγνωμοσύνης,
τις νότες της ευχαρίστησης,
της ικανοποίησης.
Κανένα άλλο όργανο δεν μπορεί να παίξει έτσι.
Τ' άλλα όργανα δεν έχουν τα κατάλληλα πλήκτρα.
Αυτό, τα έχει
κι αν θέλεις,
μπορείς να παίξεις.
Παίξε, χωρίς παρτιτούρα
Με το δοξάρι που λέγεται «χρόνος».
Μην προσπαθείς να κουρδίσεις το όργανο,
είναι τέλεια κουρδισμένο.
Παίξε, άκουσε κι απόλαυσε.
Απόλαυσε την ομορφιά,
απόλαυσε το ρυθμό που ήδη υπάρχει.
Από πού έρχεται αυτός ο ρυθμός;
Μέσα από εσένα.
Ο ήχος βρίσκεται μέσα σου.
Το αίσθημα βρίσκεται μέσα σου.
Είναι το τέλειο μουσικό όργανο.

Άφησε τη ζωή να σε οδηγήσει,
να είσαι έτοιμος να σε συνεπάρει.
Άφησε το αίσθημα να σε παρασύρει,
να είσαι έτοιμος να αφεθείς.
Άφησε την ομορφιά να σε συνεπάρει,
να είσαι έτοιμος να κολυμπήσεις μέσα της
Φούσκωσε τα πανιά σου
και προετοιμάσου να διασχίσεις τους ωκεανούς.
Να είσαι εκεί, για τη ζωή σου,
όπως κι η ζωή σου είναι εκεί για σένα.
Άκουσε αυτά που έχει να σου πει η καρδιά σου
κι ας είσαι σιωπηλός, καθώς μιλά.
Να είσαι ο σύντροφος του πιο αγαπητού σου φίλου,
που βρίσκεται μέσα σου.
Να είσαι έτοιμος για μια φιλία
που δεν έχει τέλος.

Χωρίς αγάπη...

· Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό.

· Η τιμή χωρίς την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη.

· Το καθήκον χωρίς την αγάπη σε κάνει κακόκεφο.

· Η ευθύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει αδίστακτο.

· Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει σκληρό.

· Η αλήθεια χωρίς την αγάπη σε κάνει κριτικό.

· Η ανατροφή χωρίς την αγάπη σε κάνει ατίθασο.

· Η εξυπνάδα χωρίς την αγάπη σε κάνει πονηρό.

· Η ευγένεια χωρίς την αγάπη σε κάνει υποκριτή.

· Η τάξη χωρίς την αγάπη σε κάνει σχολαστικό.

· Η γνώση χωρίς την αγάπη σε κάνει τυραννικό.

· Η περιουσία χωρίς την αγάπη σε κάνει τσιγκούνη.

· Η πίστη χωρίς την αγάπη σε κάνει φανατικό.