Μ’ αρέσει όταν σωπαίνεις
Είσαι σαν απουσία
Σαν να μ’ ακούς από μακριά
Αλλά η φωνή μου δεν σε φθάνει
Τα μάτια σου μοιάζει να ταξιδεύουν απλανή
Καθώς τα χείλη σου ένα φιλί τα ’χει σφραγίσει
Σαν κάθε τι να ’ναι γεμάτο απ’ την ψυχή μου
Αναδύεσαι από τα πάντα
Γεμάτη με την ψυχή μου
Είσαι η ψυχή μου
Μια ονειρική πεταλούδα
Η ολοζώντανη μορφή της Μελαγχολίας
Μ’ αρέσει όταν στέκεις σιωπηλή
Μοιάζει να είσαι τόσο μακριά
Σαν να θρηνείς
Σαν πεταλούδα που ζητάει να φωλιάσει σαν περιστέρι
Και με ακούς από μακριά
Αλλά η φωνή μου δεν σε φθάνει
Πάρε με κοντά σου να έρθω να κουρνιάσω στη γαλήνη σου
Και άσε με να σου μιλήσω με τη σιωπή σου
Που λάμπει σαν ήλιος
Που είναι απλή σαν βέρα
Είσαι σαν την αταραξία της νύχτας
Δοσμένη στους αστερισμούς
Και η σιωπή σου μοιάζει τόσο με των αστεριών
Τόσο απόμακρη και τόσο λαμπερή
Μ’ αρέσει όταν στέκεις απόμακρη και σιωπηλή σαν μαρμαρωμένη
Είναι σαν να έχεις χαθεί στη θλίψη
Σαν να έχεις πεθάνει
Μια λέξη τότε, Ένα σου χαμόγελο είναι αρκετό
Να με κάνει ευτυχισμένο
Ευτυχισμένο που είσαι πάλι κοντά μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου