"Κατευνασμός" (Γκαίτε)

Το πάθος οδηγεί στην συντριβή. Ω, ποιός θα γαληνέψει
ετούτη τη βαρύθυμη καρδιά, τα πάντα που έχει χάσει !
Οι ώρες που γοργά φτερούγισαν, που νάναι τώρα;
Προς τι λοιπόν; Μάταια συνάντηση στη γη το Ωραίο;
Θολό το πνεύμα μου, αβέβαιες οι πράξεις, συγχυσμένες,
δεν είναι στις αισθήσεις προσιτός ο υπέρτερος ο κόσμος !


Με αγγελικά φτερά η Μουσική τώρα αιωρείται,
μυριάδες αναπλέκονται, γλυκαναδεύουν τόνοι,
και στην ανθρώπινη ψυχή διεισδύοντας, την αίγλη
του Ωραίου, του Άφθαρτου, αφειδώλευτα σκορπίζουν.
Το βλέμμα υγρό και σ'έκσταση βυθίζεται υπερτάτη.
των ήχων την αξία και των δακρύων αισθάνεται τη θεία.


Κι αλαφρωμένη έτσι η καρδιά, βλέπει ότι κι ακόμη
και ζει -ναι -και κτυπά και να κτυπά ολοένα θέλει
για να μπορεί να ευγνωμονεί, ομόθυμη, και πάντα,
σαν αντιχάρισμα, γι αυτό το ανέλπιστο το δώρο.
Και τότε αιστάνθηκε -αιώνια αυτή είθε να μείνει -
την ευτυχία διπλή: και της αγάπης και των ήχων !