ΥΠΑΡΧΩ

Με συνιστούν τα πάθη μου. Δίνω γι' αυτά χωρίς ανταμοιβή το είναι μου. Σκορπιέμαι στους ανέμους σαν γύρη, με μόνο το μαρτύριο της παράδοσης, της πιο γήινης σκλαβιάς. Δυο χέρια γεμάτα γη και με το μάγουλο σφιχτά πάνω στο χώμα αφέθηκα σ' αυτό, δίπλωσα τις ανούσιες ανατάσεις και έγινα ένα με το χαμηλό του κόσμο: Χθόνιες εικόνες, οι πιο αληθινές που δεν ξεφτούν στου χρόνου το δρολάπι.
Υπάρχω, σ' ένα κορμί αρρωστημένο από επιθυμίες, χτυπημένο από αστραπές, διάτρητο από σκοτεινές ριπές, κι ωστόσο, λαμπερή πορφύρα της ψυχής μου.
Υπάρχω, όταν ανυπόδητη πορεύομαι πάνω στου κόσμου το πυρωμένο σύνορο και με τους άλλους μοιράζομαι τις ασύγκριτες μαντείες της αγρύπνιας μου, όλα όσα πρωτόφαντα αγγίζω με τη δροσερή παρόρμηση παιδιού, χωρίς βάσιμο λόγο.
Πάθος για τη ζωή αρυτίδωτο κι αστείρευτο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού, της θάλασσας το γυναικείο κάλεσμα, το θρόισμα το αρρενωπό του κάμπου, πλαστουργούν αέναα αυτή την ακατάλυτη πραγματικότητα που περνά μέσα μου τρισόλβια ή τριστάλαινα.
"Όλα είναι καλά", ορθώνεται η απαντοχή, ζεστή αντίστιξη από παλλόμενη ουσία Διονυσιακή και Απολλώνια μαζί. Τίποτα δεν ήταν και δεν ειναι εξαντλημένο. Άλλες οι αποσκευές μου σε κάθε του βίου σταθμό, άλλη η γεύση των δακρύων σε καθε εποχή. Δεν ανατέλλει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει κάποτε τη νύχτα να γνωρίσω. Τη νύχτα και το ασάλευτο. 

   Μέσα στο άφθιτο φως ψάχνοντας για το σπίτι μου, υπάρχω, πάντοτε σε πορεία. (Π.Τζ.)